از جنگ تا مد تحمیلی / مینا افروزی

هشت سال دفاع مقدس یکی از مهم ترین افتخارات کشور ماست که برای انتقال ارزش های والای این افتخار به نسل جوان فعالیت های مختلفی از جانب هنرمندان صورت گرفته است.

مینا افروزی طراح لباس خلاقی است که با ایده ای کاملا نو و با هدف حفظ ارزش های دفاع مقدس و با استفاده از عناصر بصری مربوط به جنگ تحمیلی، نمایشگاهی از لباس هایی که با این موضوع طراحی شده اند ترتیب داده است. این لباس ها شامل مدل های مردانه و زنانه مانند مانتو و پیراهن و شلوار می باشد. وی معتقد است طراحان لباس باید با ایده های نو و با استفاده از عناصر ایرانی و اسلامی، سطح سلیقه ی مردم و تولیدکنندگان را بالا ببرند و تولیدکنندگان را از تولید هایی با برش های ساده و سود زیاد به سمت تولید با کیفیت و اصالت هدایت کنند. وی درباره ی این نمایشگاه گفته است:((هشت سال دفاع مقدس از دید همه ی دنیا یک جنگ بود و از دید ما دفاع مقدس. ما روی مفاهیم مقدس کار کردیم. من در این نمایشگاه نمی خواستم یک جنگ را نشان بدهم بلکه هدف نشان دادن مظلومیت و جنگی است که به ما تحمیل شده بود.))
وی برای افتتاح این نمایشگاه، مستندی هشت دقیقه ای ساخته است که در آن از جنگ تحمیلی به مد تحمیلی غرب می رسد که به علت نبودن جایگزین داخلی، مصرف کننده مجبور به استفاده از آن است.

خط و سرامیک / الهام پور افضل

یکی از کاربردهای ظروف در گذشته، ثبت وقایع، رویدادها، جملات مختلف و تصاویر اشخاص بوده است. هنرمندان ظروف را چون الواح سنگی و یا صفحات کاغذ به کار می گرفتند تا آنچه تصور می کردند و یا آنچه در اطرافشان اتفاق می افتاد را روی آن بنگارند.
دراین مجموعه سعی شده است،که از ترکیب بندی، نگاره ها، پیکره ها و خط نقاشی اثری هنری خلق شود
این مجموعه که در جشنواره تجسمی فجر ۹۴به نمایش در آمده است، شامل ۴ظرف سرامیکی است که تصاویر انسانی الهام گرفته از نگاره ها و قسمتی از متون داستان های کهن ایرانی مانند کلیله و دمنه با خط نسخ، متناسب با فرم ظرف روی آن نقش بسته است. فرم موج مانندی که بر پس زمینه ی ظروف قرار دارد و بافتی که بعدا روی ان اضافه شده است متناسب با محل قرار گیری  پیکره ها و نوشته ها، تصویری در حال حرکت از اثر به بیننده منتقل می کند.
این اثر با بازگشت به مفاهیم گذشته، قصد ارائه ای اثری نو را تا حدی محقق کرده است. مجموعه ای  که صرفا یک اثر هنری نیست و می تواند کاملا کاربردی باشد. این نوع نگاه به ظروف، فراتر از کاربر ساده ی انها می تواند باعث نوآوری های زیادی در صنعت سرامیک و   ظروف مصرفی شود  و تزیینات موجود روی این ظروف را متحول کند.

تایپوگرافی های زینتی / امیرحسین یگانه رحیمی

اخیرا زیورآلاتی که از حالت کلاسیک خارج شده و با نقوش و فرم های نو و خلاقانه وارد بازار شده طرفداران بسیاری پیدا کرده است. این زیورآلات با اشکال سنتی و یا مدرن و رنگ ها و مواد متفاوت و جذابی در بازار دیده می شوند.

امیرحسین یگانه رحیمی، گرافیست جوانی است که دست به تولید زیورآلاتی متفاوت زده است. در این زیورآلات، ترکیب سه بعدی حروف فارسی به چشم می خورد که با ترکیبی حساب شده و ایجاد حس شاعرانه و گاه معنوی به صورت گوشواره، آویز و ... هستند. این زیورآلات با تکنیک برش و خم و بدون جوشکاری ساخته می شوند و فرم جدیدی از تایپوگرافی اصیل فارسی را به نمایش می گذارند که این نکته به آن ها هویتی ایرانی می دهد.
امیرحسین یگانه رحیمی، هنرمند گرافیست و صاحب برند "لیقه" است. وزن سبک، کاربردی بودن و نوآوری در شکل زیورآلات به صورت تایپوگرافی های سه بعدی از ویژگی های "لیقه" است که آن را از سایر محصولات زینتی متمایز می کند.

احیای عروسک سازی بومی / افسانه احسانی

ایران دارای زیست بوم های متنوع و به تبع آن، آداب و رسوم و هنرهای گوناگون است. هر کدام از استان های کشورمان، صنایع دستی و هنرهای بومی مختص به خود را داراد که متاسفانه امروزه حضور این آثار هنری و بومی در فروشگاه های صنایع دستی کمرنگ شده و جای آن را محصولات کم کیفیت وارداتی پر کرده است.

افسانه احسانی، متخصص اکوتوریسم و کارشناس ارشد جغرافیا و برنامه ریزی توریسم است که در جهت زنده کردن هنر اصیل عروسک سازی بومی در سراسر ایران گامی بزرگ برداشته. وی که از سال هشتاد و چهار مدیر آموزش موسسه ی آوای طبیعت پایدار می باشد، با برگزاری دوره های ساخت عروسک های بومی در مناطق مختلف ایران مانند قشم، قزوین، خراسان و ... و تشویق و کار آفرینی برای زنان روستایی و عشایر، این میراث ملی را دوباره زنده کرده است و نیز باعث کسب درامد برای این زنان و معرفی عروسک های بومی به عنوان صنایع دستی ملی به توریست ها و جهانگرد ها شده است. او در باره ی این عروسک ها می گوید: "هنرمند در خلق اثر خود آزادی و خلاقیت دارد و سازندگان با ساخت این عروسک ها، به فرهنگ و پوشش بومی منطقه ی خود علاقه مند تر می شوند و هنگام ساخت، لالایی ها و شعرها و دیگر ارزش های محلی خود را یادآور میشوند."

طراحی مد برای زنان با حجاب / دولچه و گابانا

کمپانی غربی می‌خواهد پول دربیاورد، کی، کجا و چه‌گونه بودن‌ش زیاد مهم نیست اگرچه که گاهی اهداف فرهنگی‌ش را در لفاف اقتصاد برآورده می‌کند. برند دولچه و گابانا یا همان D&G معروف این‌بار اولین مجموعه‌ی اسلامی‌اش را رونمایی کرده است. بازار ۲۶۰ میلیارد دلاری فعلی و ۴۸۰ میلیارد دلاری سال‌های آینده‌ی پوشاک در کشورهای مسلمان، هر شرکت و طراح و صاحب صنعتی را وسوسه می‌کند تا به انحاء مختلف این سرمایه‌ی بالقوه را در دست بگیرد. دولچه گابانا سعی کرده تا ذائقه‌ی پوشش زن مسلمان و به طور خاص عرب را بفهمد و رنگ،‌جنس و نحوه‌ی عمل‌کرد لباس‌ها را متناسب با آن طراحی کند. رنگ‌های مات و سنگین مثل سفید و سیاه و بژ در وهله‌ی اول به لباس‌ها ظاهری آشنا داده و نمی‌گذارد که این مشتری‌های غالبا ثروت‌مند به راحتی آن را پس بزنند. اما طراحان این کمپانی پرحاشیه ظاهرا خیلی هم فضای زنان را در کشورهای عربی نشناخته‌اند. طراحی لباس‌های نیمه شفاف به شکل توری هم‌راه با پوشش کامل سر و بالاتنه ترکیب عجیبی را به وجود آورده که با فیگورهای خاص مدل‌‌ها عجیب‌تر نیز شده‌اند!

استفاده از موتیف‌ها و تزئینات شرقی، دو رنگ متضاد تیره و روشن و ساختار یک‌پارچه‌ی این عباهای زنانه، آن‌ها را به عرف این محصولات نزدیک کرده است. این دومین مجموعه‌ای است که دولچه گابانا ویژه‌ی یکی از فرهنگ‌های شرقی طراحی می‌کند، کیمونوهای ژاپنی و اکنون عباهای عربی. اگرچه این لباس‌های پرکار و گران‌قیمت مشتری خاص خودش را در کشورهای عربی دارد و بعید است که در کشورمان به طور عام مورد استقبال قرار گیرد، اما این جدیت طراحان مُد نشان از هجوم قریب‌الوقوع اقتصادی-فرهنگی شرکت‌های غربی به بازار پوشاک مسلمانان دارد، همان‌طور که پنج شرکت معروف دیگر نیز وعده‌ی رونمایی در رمضان آینده را داده‌اند.

با این توصیفات جریان مد و لباس اسلامی-ایرانی که در دهه‌ی گذشته مورد توجه مسئولین داخلی قرار گرفته، باید جدی‌تر شده و تکلیف خود را روشن کند. بعضی جشن‌واره‌های شعارزده‌ی داخلی و بعضی شوهایی که به کلی فلسفه‌ی حجب و حجاب را زیر سوال می‌برند دوای بازار پرآسیب ما نیستند. شاید جشن‌واره‌ی مد و لباس فجر در روزهای نزدیک ما را کمی به آینده‌ی این میدان فرهنگی-اقتصادی مهم امیدوار کند.

قفل سازی ، هنر فراموش شده / بروجرد

درگذشته بسیاری از اشیاء روزمره، حتی کوچک‌ترین عناصر زندگی، علاوه بر ارزش کارکردی، ارزش معنوی، زیبایی‌شناسی یا سمبلیک نیز داشند. قفل و کلید از آن جمله اشیایی بودند که علاوه بر اهمیت کارکردشان، میزان تزیینات و ظرافت قلم‌زنی روی آن‌ها، میزان اهمیت یا جایگاه صاحب خود را نشان می‌داد. شهرستان بروجرد باسابقه‌ای کهن در تولید برخی صنایع‌دستی و هنرهای سنتی متفاوت بخصوص هنرهای فلزی شامل مسگری، چلنگری، ورشو سازی، قفل‌سازی، چاقوسازی، طلاسازی و...شهرتی جهانی داشته است.
هنر قفل‌سازی که پیش از اسلام نیز در ایران رواج داشته است، از آن جمله هنرهایی است که در کنار ظرافت دست استادکار، نیاز به دانستن علوم و فنونی خاص و مهندسی گونه داشته که این هنریا فن را متمایز از دیگر هنرهای گذشته می‌کند. هنرمندان این رشته، علاوه بر مهارت در کاربا فلز و قلم‌زنی، فنون ساخت و چفت کردن داخل قفل و کلید را با استادی کامل انجام می‌دادند. قفل‌ها انواع و شکل‌های مختلفی دارند و جنس بیشتر آن‌ها از فولاد، برنج و برنز است.در کتاب (قفل‌های ایران)،نوشته پرویز تناولی، قفل‌ها به دو دسته تصویری و هندسی تقسیم شده اند. بعضی از قفل‌های موجود در موزه‌ی هنرهای تزیینی اصفهان و موزه بروجرد ابعاد بسیار کوچکی دارند و بعضی از قفل‌های بزرگ به‌سختی قابل‌جابه‌جایی هستند. ولی بیشتر آن‌ها از لحاظ کارکرد مشابه هستند. تنها تعدادی قفل وجود دارد که ساختار داخلی آن‌ها بسیار پیچیده است و کاربرد ویژه‌ای داشته‌اند مانند جعبه‌های جواهرات سلطنتی و یا جعبه‌ی مخصوص کیمیاگران. پژوهشگران همچنان در حال مطالعه روی بعضی از این قفل‌ها هستند.
به نظر می‌رسید با تغییر ساختار قفل‌ها و انقراض کاربرد قفل و کلیدهای قدیم این هنر به فراموشی سپرده شود ولی با ثبت آن در فهرست آثار معنوی کشور به نام بروجرد در سال ۱۳۹۱امید زنده ماندن و احیای آن همچنان وجود دارد. علاوه بر بروجرد در شهرهای دیگری مانند اصفهان، تبریز، اردبیل، چالشتر، سراب، زنجان، قزوین، تهران، سمنان، یزد، شیراز، فسا، جهرم، همدان، کرمانشاه، کرند، بجنورد، مشهد، نیشابور و کرمان نیز قفل‌سازانی وجود دارند که با نگاهی هنری و بیشتر برای صادرات همچنان این هنر-فن را زنده نگه‌داشته‌اند.

علامت سازی / بروجرد

محرم که آغاز می‌شود، علامت‌های بزرگ کوچک هیئت‌ها در شهر خودنمایی می‌کند. جوان‌ها و پهلوانان به یاد علمدار دشت کربلا حضرت ابوالفضل العباس علم فلزی را به دوش می‌کشند و این‌چنین است که علامت از گذشته‌های دور یکی از نشانه‌های باارزش این واقعه بوده است.
تاریخچه علم‌گردانی در ایران و به‌ویژه در میان مردم بروجرد مشخص نیست. برخی اساس آن را مربوط به دوره آق قویونلوها و قره قویونلوها می‌دانند. آنچه مسلم است آیین علم‌گردانی به دوره‌های پیش از حکومت صفویه بازمی‌گردد؛ اما دولت صفویه علامت سازی را مرسوم کرد و هنرمندان این رشته آن را به اوج خود رساندند و چون اصفهان در آن دوران پایتخت ایران بود، هنرمندان در رشته‌های گوناگون روانه این شهر شدند و عملاً اصفهان را وارث هنر هزارساله ایران کردند. علامت سازی در دوره قاجار شکل تازه‌ای گرفت و علامت‌ها هرروز به همت هنرمندان ایرانی سنگین‌تر و نشانه‌های بیشتری به آن افزوده شد. امروزه بروجرد، تهران و اصفهان شهرهایی هستند که بازماندگان هنرمندان و صنعت‌کاران دیروز در آن به ساخت علامت‌ مشغول‌اند.