خانه ی طراحی/ فرهاد گاوزن

فرهاد گاوزن متولد ۱۳۵۲، بابل است او مدرک کارشناسی ارشد خود را از دانشگاه آزاد گرفته است او اساسا یک طراح است و خود نیز به آن اذعان دارد، و طراحی را به مثابه یک اثر هنری مستقل می داند. گاوزن بیش از آنکه طراح فیگوراتیو باشد به بیان احساسات و عواطف خود با خط های در هم تنیده می پردازد. گویی خط موضوع اصلی آثار اوست. طراحی برای گاوزن به مثابه ورزشکاری در گود زورخانه است که به قدرت نمایی می پردازد.
گاوزن در کنار کار طراحی، نظراتی در مورد آموزش دارد. او معتقد است در ایران جایگاه طراحی اندک شمرده می شود و رشته ی مجزا برای این رسانه وجود ندارد. از نظر وی دانشجویان زیادی در دانشگاه ها گرایش به طراحی دارند اما به دلیل کم توجهی، از مسیر خود خارج می شوند. این نوع گرایش را، او ناشی از فضای اجتماعی می داند و می گوید روح این دوران طراحان زیادی می طلبد. وی معتقد است در طی چهار سال دانشگاه دانشجویان گیج می شوند و در نهایت تجربه های اساسی شان را پس از دانشگاه شروع می کنند. او فضای آموزش دانشگاهی را به چالش می کشد. در نتیجه خود خانه طراحی را  در سال 1381 تاسیس می کند تا مطابق میل خود به هنرجویان تدریس کند و ذهنیات خود را به آنها منتقل کند.
اما آنچه بعد از تاسیس خانه طراحی و خروجی هنرجویان آن می بینیم نتیجه ای در خوری بدست نمی آید و تفاوت چندانی با دانشگاه ها و آموزشگاه های دیگر در آن دیده نمی شود. در خانه طراحی نیز عملا شاگردانی مستقل  تربیت نشده اند بلکه گاوزن کپی هایی کمرنگ یا پر رنگ از خود تکثیر کرده است و این تنها مشکل گاوزن نیست. در سه دهه ی گذشته استادان دیگری چون احمد وکیلی، علی ندایی، مهرداد خطایی و... نیز تنها به آموزش حداقلی از طراحی پرداخته اند و هر یک از این ها شاگردانی بیشتر شبیه به خود را تربیت کرده اند تا طراحانی خود بنیاد  و کارآزموده، و این ناشی از ضعف دانشگاه ها و آموزشگاه های هنری ما است که طراحی را نه به شکل آکادمیک و علمی بلکه به نحوی سلیقه ای و بی هدف و بیان احساسات شخصی آموزش می دهند.

شخصیت پردازی برای کودکان / حسین توکلی

تصویرگرانی که برای گروه کودک فعالیت می کنند باید توانایی آن را داشته باشند که هر موجود و شیئی را از دید کودکان ببینند و به تصویر بکشند.

گیلاس، جغد، گربه، خیار و نمکدان و... نمونه ای از شخصیت پردازی های محمدحسین توکلی است. او هر کدام از شخصیت هایش را که شامل حیوانات، پرندگان، میوه ها و انسان ها است، با صفات اخلاقی مختص خودشان نمایش می دهد. اکثر آن ها شاد، صاحب صفات مثبت و مورد پسند کودکانند و می توانند واسطه ی مناسبی برای انتقال پیام های مثبت و تربیتی به کودکان باشند.
محمدحسین توکلی یکی از اعضای پیوسته ی انجمن تصویرگران ایران است. وی در طول شش سال فعالیت هنری، با مجلاتی مانند سروش کودکان، سروش خردسالان، همشهری بچه ها، همشهری جوان، مجله ی خط خطی، شاهد کودک، رشد دانش آموز و ... همکاری داشته است و همواره آثارش در نشریات کودک به چاپ می رسد. او همچنین در حوزه ی تبلیغات نیز فعالیت دارد، کمپین "یامی" یکی از پروژه های موفق است که وی به عنوان ایده پرداز و تصویرگر در آن همکاری داشته است.

گذری به نام سرو، به کام... / نوسازی اراضی عباس آباد

چنین طرحی در شهری با 300 روز آفتابی، که مردم آن در جست‌وجوی سایه و خنکی هستند، در قلب طبیعت چه می‌کند؟! حجم عمده‌‌ی این طرح در زیر زمین و با فرسایش حجم عظیمی از خاک برای ایجاد پارکینگ طبقاتی همراه است. به چه منطقی چنین پروژه‌ی ضد محیط زیستی، نام سرو به خود گرفته است؟
مشکل بسیاری از معماران امروزی این است که تصور درستی از موضوع پروژه، فضا، مقیاس انسانی و ماهیت مصالح ندارند. گویی معماری را یک حجم می‌دانند که ماکت یک صدم آن، هیچ فرقی با اجرا شده آن ندارد. چنین طرح‌هایی روی کاغذ، جدید و جالب به نظر می‌رسند؛ اما وقتی اجرا می‌شوند هیچ گونه جذابیت و اطلاعات درخوری در مقیاس واقعی نداشته و بر عملکرد ادراکی انسان منطبق نیستند.
زمانی که نام گذر سرو را می‌شنویم، تصور مسیری هدفمند با مقیاسی انسانی و مصالح خاکی که جوی آبی در میان آن حرکت می کند، به ذهن خطور می کند. مسیر دل پذیری که راه رسیدن به مقصد را به تجربه‌ای خوش آیند، تبدیل کند و باقی زمین را به گلکاری و فضای سبز وامی گذارد. تنها همین الگو و ایجاد تنوع در مسیر با انواع جلوه‌های عناصر پنج گانه، می‌تواند طرحی ایرانی و انسانی را با حداقل هزینه پدید آورد.
طراحی پارکینگ هم چیزی نیست که موضوع فرم پردازی باشد. برای پارکینگ عمومی‌ آنچه مهم است سرعت و سهولت دسترسی است. شهرداری می‌تواند به جای این همه هزینه ی برکندن زمین و تخلیه بتن در قلب طبیعت، به منظور احداث پارکینگی مکانیزه، سایت دیگری را برای این منظور درنظر بگیرد؛ اقدامی که با اطمینان، نتیجه اش چیزی جز نابودی محیط زیست نخواهد بود.

زیرگذر عابر پیاده چهارراه ولی عصر / معاونت فنی-عمرانی منطقه ۶

چهارراه ولی عصر، یکی از نقاط ترافیکی شهر تهران است که وجود عواملی همچون، تداخل ترافیک وسایل نقلیه و تردد عابرین پیاده، راه اندازی خطوط بی آرتی و ایستگاه مترو، بر میزان ازدحام و شلوغی آن افزوده است. ایده ای که سید رامین حسینی نژاد، معاونت فنی و عمرانی منطقه ۶، برای برون رفت از این معضل شهری ارائه کرد، بردن عابرین پیاده به زیرزمین و اولویت دادن به سواره بود. نهایتا این فکر در سال ۱۳۹۲ اجرایی شد؛ بدون اینکه به اصل محوریت انسان در احیای بافت توجهی شود؛ دیدگاهی که به انسان برای شهر بودن معتقد است، نه شهر برای انسان.
تصرف عرصه‌های عمومی، حتی اگر بر اساس نگاه مدیریتی، به بهانه بهبود ترافیک و با الویت خودرو باشد، کاهش آزادی عمل شهروندان را موجب شده و آن‌ها را از مسیر زنده خیابان، به مسیری مرده و از پیش تعیین شده، نظیر دالان‌های زیرزمینی هدایت می‌کند. به علاوه اینکه، سطح دسترسی برخی افراد ناتوان یا کم توان با این گونه محدویت‌ها، بدون شک کاهش می یابد. نتیجه این گونه اقدامات، تاثیرات منفی بر میزان مناسبات و تعاملات شهروندان خواهد بود؛ اقداماتی که انسان را به زندگی اجباری در فضای شهری وادار کرده و او را از خود انسانی اش جدا می کند و بهتر می توان گفت که گویی شهر، ماشینی می شود برای زندگی.

مرگ سفالینه های لعابدار! / آیدین آغداشلو

مرگ، مبهم ترین پرسش انسان است؛ انکارش نمیتوان کرد، که هست... اما چرایی و چگونگی اش همواره روح و اندیشۀ بشر را به تلاطم انداخته. مگر در متون دینی برایش پاسخی بتوان یافت، وگرنه ذهن بشر، قرن¬هاست که در پیچ و خم پاسخگویی اش درمانده شده است.
این امرِ حقیقیِ گریزناپذیرِ مبهم، به رغم ظاهر منهدم کننده اش، مولّد آثار هنری و ادبی بسیاری بوده است؛ چرا که هنر، بازتاب روح و اندیشۀ انسان است، و این ذهن و اندیشه نیز، هرگز خالی از یاد مرگ نبوده است. اما نگرش ها به مرگ، متفاوتند؛ مرگ را می توان سیاه دید یا سپید، پایان یا آغاز، می توان به آن معترض بود یا آن را با طیب خاطر پذیرفت، و همچنین می توان آن را به انسان و همه چیز تعمیم داد و از این رو، به بهانۀ تلاشی و از هم پاشیدن ظرفی منقوش و زیبا که چشم و دست و دل هنرمند سازنده اش را هم با خود دارد، در وصف مرگ سرودی غم بار سرود؛ و استعاره اش کرد برای انسان، برای دستاوردهایش و ثمرۀ عمرش، چنانکه "آغداشلو" چنین کرده است.