سرطان مصرف / نهضت مردمی پوستر انقلاب

مصرف بخش جدایی ناپذیر زندگی انسان و بیانگر تمایلات ما است که تا حد زیادی با فرآورده‌هایی که مصرف می‌کنیم شناخته می‌شود؛ اما مسئله اینجااست که  پیشروی این امر در زندگی تا سر حد جنون مصرف ادامه پیدا می‌کند، به ویژه استفاده از مارک‌های تجاری که گاهی شاخصه ارتقای منزلت اجتماعی می‌شود و چنان مدهوش آن‌ها می‌شویم که دیگر قانع‌مان نمی‌کنند. در این صورت افراد جامعه به مصرفگرایانی برای سوء‌استفاده و محک اجناس شرکت‌ها و مارک‌های تجاری بزرگ دنیا قرار می‌گیرند. در چنین وضعیتی بنیادهای نظام فرهنگی و اقتصادی جامعه رو به اضمحلال می‌رود.
"نهضت مردمی پوستر انقلاب" با طراحی پوسترهای "سرطان مصرف" هشدار جدی در رابطه با این نوع سبک زندگی می‌دهد. پوسترهای سرطان مصرف اگر چه به لحاظ ترکیب‌بندی گرافیکی و چینش‌های رنگی دارای نقص است اما ایده،خلاقیت و ترکیب متون با نشانه‌ها قابل تقدیر است و ما را مجبور به تعقل می‌کند.

یادمان شمس تبریزی / مهندسین مشاور پیوند فضا شهر

در ۸۰۰ سال گذشته کمتر نامی به بزرگی شمس در تاریخ تبریز وجود داشته؛ اما چه فایده که ما نه زرگریم و نه گوهر شناس! خرداد سال ۱۳۸۹ کلنگ یادمان شمس تبریزی در مرکز باغ گلستان به زمین خورد؛ اما این پروژه نیز همچون بسیاری کارهای دیگر سر دراز دارد که با گذشت پنج سال هنوز به اتمام نرسیده است.
بنای یادمان شمس با ارتفاعی ۳۵ متری نمادی از عروج ملکوتی شمس تبریزی است. ارتفاع این سازه به قدری است که می توان همچون نشانه ای از آن استفاده کرد، زیرا از هر کجای باغ گلستان، قابل رویت است. زیر زمین این مجموعه نیز  پس از تکمیل به مرکز فرهنگی شمس شناسی تبدیل خواهد شد. ایجاد جاذبه های گردشگری، احیای هویت تاریخی تبریز و شناساندن ابعاد معنوی و عرفانی این عارف بزرگ از اهداف اصلی ساخت این بنای یادمان بوده، که بالغ بر نه میلیارد ریال هزینه به خود اختصاص داده است.
در روند طراحی، در پلان یک، مربع رفیع گشته است. این مربع به چهار سطح تقسیم شده و به چهار جبهه عالم می نگرد که نشان از فراگیری و عمومیت است. این چهار سطح با چرخش حول محور ثقل مکعب اولیه هماهنگی یافته اند و یادآور سماع شمس و مولانا هستند؛ زیرا سماع را شمس به مولانا آموخت.
از دیگر نکات قابل توجه در طراحی این یادمان ارائه تعریف سه بعدی نقوش دو بعدی ایرانی-اسلامی است. نقوشی که با تکنیک های مدرن نرم افزاری تعریفی جدید و متعالی تر ، متناسب با فضای مدرن شهرهای ایرانی یافته اند و بر جذابیت این بنا افزوده اند.

فضای مذاکره / بابک گلکار

تصور کنید اشکال سنتی قالیچه‌های عشایری قد بکشند و سر به فلک بگذارند، مسلماً آن وقت دیگر مفهوم پیشین خود را ندارند و باید تعبیر جدیدی از آن ها ارائه داد. بابک گلکار این تصور را به حیطه هنرهای تجسمی آورده و به آن عینیت بخشیده است. «مذاکره فضایی برای امکان هم زیستی» نام کامل این سری از آثار او است که با توجه به شباهت های معماری مدرن غرب و دستبافته های عشایری خاورمیانه، به ویژه ایران، شکل گرفته است. 

در این آثار با قالیچه هایی خوش رنگ و لعاب مواجهیم که در پایین قرار دارند و از دل طرح و نقش‌‌شان ساختمان‌های سفیدی قد کشیده اند. برج هایی که هر چه صعود می‌کنند از هویت شرقی‌شان کاسته و کم کم شبیه آسمان خراش های نیویورکی می شوند. دست بافته‌ شرقی و برج سفید، هرچند مجموعاً یک اثر را ساخته اند اما نتوانسته اند به هویتی مستقل برسند و فرش ایرانی در پایین و برج سفید در بالا، هر کدام مفهوم جداگانه‌ای را به ذهن مخاطب متبادر می‌کنند. 

هرچند می‌توان فرش را به معنای ریشه های برج در نظر گرفت. اما این پایین بودن بیشتر حس عقب ماندگی و ماندن در گذشته را دارد، گویی ما هنوز در خواب و خیال تمدن ۲۵۰۰ ساله‌مان اسیر مانده ایم و به جای ورود به دنیای جدید در گذشته‌ها سیر می‌کنیم، اما غرب با سود جستن از داشته‌های ما خودش را بالا و بالاتر کشیده است. 

موضوعات تحقیقاتی گلکار غالبا برگرفته از تجزیه و تحلیل شرایط فضای ارتباطی معاصر است، که بر اغلب انسان‌ها مسلط شده است. این هنرمند ایرانی متولد برکلی و بزرگ شده تهران است و هم اکنون نیز ساکن ونکوور کانادا می‌باشد. البته با این همه دوری، سال گذشته در تهران نمایشگاهی از چیدمان آثار او به نام «کارگل» در گالری آب انبار به نمایش در آمد و مورد توجه علاقه‌مندان قرار گرفت.

برعهد خود می‌مانیم / خانه‌ی طراحان انقلاب‌اسلامی

کمپین(پویش مردمی) "بر عهد خود می مانیم" سعی داشته در عین بهره از تصاویر عزت‌مندانه از همبستگی مردم و دوستان مسلمان، باره‌دیگر مظلومیت مردم آزادی‌خواه فلسطین را به خاطرمان آورد؛ تا امسال هم بگوییم فلسطین پاره تن اسلام است و قطعا وعده خداوند حق است…
طراحان گرافیک این پویش با پرداختی موجز، تنها به دادن شعار نسبت به بی‌رحمی‌های بشر متمدن اکتفا نکرده و با انتشار چندین نمونه پوستر و طرح گرافیکی یکی از وظایف خود در فضای رسانه‌ای ادا کردند. 
استفاده از نشانه‌های مانوس_ترکیب مشت گره کرده مقاومت با قبه طلایی رنگ مسجدالاقصی_ بهره‌بردن از عکس‌های امیدوار کننده و به طور ویژه رویکرد بین‌المللی کمپین_بهره‌جویی از زبان عربی_اتفاق خوبی است که در آستانه روز جهانی قدس در دنیای مجازی به راه‌انداخته‌اند.
بر خلاف اغلب آثار هنری با مضمون اشغال فلسطین، زنده بودن، امیدواری و حرکت رو به جلوی مدافعان این سرزمین به طور کامل از تصاویر پوستر ها دریافت می‌شود.این از نقاط تاثیرگذار آثار است.

ظرفدیس / فرهاد قصیری

کیفیت ظرفی که در آن غذا می خوریم، اگر نگوییم بیشتر، هم میزان کیفیت مواد غذایی مورد استفاده، حائز اهمیت است؛ این مهمی است که امروزه مردم ما، علی رغم اهمیتی که پیشینیان برای این موضوع قائل بودند، نسبت به آن بی توجه شده اند. فرهاد قصیری، دانش آموخته رشته معماری از دانشگاه تهران، دغدغه احیای چنین فرهنگی را داشت؛ به همین جهت، در کنار فعالیت حرفه ای خود، ظروفی از جنس مس را طراحی و ساخت که توانست بازنمایی گوشه ای از توان بازمانده مسگری این مرز و بوم باشد؛ یادگاری ناب با پیشینه ای هزاران ساله  که اکنون انقراض آن، برای نسل ما ارث مانده است. این ظروف دست ساخته، در بهمن ماه سال ۱۳۸۸ در گالری گلستان تهران، به معرض نمایش درآمد. انتخاب عنوان "ظرفدیس" برای این نمایشگاه، ضمن این که به دو واژه ی "تندیس" و "سرویس" هم پهلو می زد، عنوان با مسمایی برای این آثار بود. آثار این نمایشگاه، با نیم نگاهی به اندوخته های آشکار و نهان در ظرف های مسی سنتی، نونگری را در موارد زیر آزموده است:
- گذار از سادگی به پیچیدگی
- جستجوی توازنی فراتر از تقارن شکلی
- رهایی از سکون و تحرک بخشیدن
ظرفدیس تلاش دارد، میان بازنمایی فرهنگ رو به انقراض مسگری و پویش یک فرهنگ غذایی اصالت گرا، پیوندی ایجاد کند. ظرفدیس خالی، همچون تندیس و سردیس می تواند آرایه ی فضای زندگی باشد، اما کاربرد آن همچون هر ظرف دیگری، هیچ منعی ندارد، الا ملاحظه اکسیده نشدن ماده مس با خوراکی های تر و تازه ترش و شور در ظرف های متداول امروزی که شکل هندسی ساده ای پیدا کرده اند. جای بسی نگرانی است که در حال حاضر این ظروف، به شدت صناعت زده و مقهور تولید انبوه شده و از ظرف های قدیمی و حال و هوایشان بسیار فاصله گرفته اند؛ به همین علت است که بازیابی تندیس گرایی، یکی از اهداف اصلی این آثار هنری به شمار می رود. 

تی‌شرت‌های هدیه اصفهان / سِکوک

هیجان یک محصول فرهنگی زمانی دوچندان می‌شود که یک غیر ایرانی در کشورش تی‌شرتی بپوشد با فونت فارسی، فونتی که معرف لهجه‌ی یکی از شهرهایمان باشد یا تی‌شرتی با فرمی ایرانی اسلامی، سوغاتی کشورمان برای توریست‌ها شود.
سه هنرمند جوان با جدی گرفتن پروژه‌های دانشگاهی‌شان، توانستند محصولی طراحی کنند که معرف شهر محل تحصیلشان باشد؛ و این محصول را با نام تجاری سِکوک به تولید انبوه برسانند. طراحان این تی‌شرت‌ها خانم زهرا کشاورز و آقای پیام شیرانی، فارغ‌التحصیلان دانشگاه هنر اصفهان و خانم مریم واعظ، فارغ‌التحصیل طراحی صنعتی دانشگاه هنرهای زیبای تهران هستند که در دوران دانشجویی خود این پروژه را با هدف طراحی هدیه یا سوغاتی توریستی برای شهر اصفهان انجام دادند و آن را تبدیل به یک کار جدی و پرفروش کردند؛ که عامل موفقیت آن خلاقیت در تمام اجزایش است. نکته‌ی قوت این مجموعه، علاوه بر طرح‌های گرافیکی روی تی‌شرت‌ها، بسته‌بندی خاص و جذاب آن است که خوش‌فکر بودن طراحان آن را بیش‌ازپیش نشان می‌دهد.
خانم کشاورز درباره‌ی این پروژه می‌گوید: " این پروژه مطالعه‌ی گسترده‌ی بازار را داشته است و انتخاب محصول تی‌شرت به‌عنوان بستر این خلاقیت، حاصل همین مطالعات است. هدف ارائه محصولی به‌ عنوان هدیه بود که امکان همراه بودن را دارا باشد. خاصیت لباس ارائه شخصیت فرد است و هدف ما این بود، با تولید تی‌شرت‌هایی با طرح ایرانی کمک به ساخت شخصیت ایرانی کنیم."
مسئله‌ای که شاید کمی بیشتر می‌توان روی آن تأمل کرد، فرم کلی لباس‌هاست که تی‌شرت‌های آستین‌کوتاه معمول در بازار است. شاید اگر بر روی کلیت طرح لباس‌ها نیز کار شود، این مجموعه به یک مجموعه‌ی بی‌نظیر فرهنگی تبدیل گردد. هم‌اکنون این طراحان جوان به دنبال طراحی و تولید تی‌شرت‌های جدید این خانواده هستند که به‌زودی تولید و به بازار عرضه خواهد شد.

گروتسک در شخصیت‌پردازی / پژمان‌رحیمی‌زاده

آنچه در تصویرسازی‌های پژمان رحیمی‌زاده  به چشم می‌آید، شخصیت‌پردازی‌های او به شیوه "گروتسک" است. شخصیت‌های او حالتی از خنده و ترس را در ناهماهنگی اجزای صورت و اندام انسانی و حیوانی، توامان دارد. مضحک بودن و در عین حال اغراق در برخی از اجزا، تضاد و کنایه‌ای را در بستر داستان برای کودک و نوجوان به شکل خوش آیندی ارائه داده‌است.
جدا از فضاسازی تصاویر، که وام‌دار نشانه‌ها و ترکیب‌بندی و پرسپکتیو نقاشی ایرانی است؛ نوع پردازش شخصیت‌ها حال و هوای هنر ایرانی و شرقی ندارد.