مردان دریایی در قاب دوربین بهزاد پروین قدسی

هیچ چیز در عکس اتفاقی نیست حتی عکس‌های یادگاری پیوسته دارای نشانه ها و معانی ضمنی هستند که با گذشت سال‌ها آشکارتر می‌شوند. در میان همه عکس‌هایی که پروین قدسی به مناسبت بازگشت باشکوه و البته خاص شهدای غواص در فضای وب و رسانه منتشر کرده‌است نظرم به دو عکس بیشتر جلب شد. آن دو عکس دسته جمعی که تعداد زیادی از این شهدا در آن حضور دارند. حضوری باشکوه و متحد. چه غرابت عجیبی بین این عکس و آمدن شهدای غواص وجود دارد. عکس‌ها همیشه حامل نشانه‌هایی هستند که پیامی را آشکار می‌کنند. همه کنار هم ایستاده‌اند و آنقدر جفت که احساس می‌کنیم همه دست به کمر یا شانه‌های هم گذاشته‌اند، آن چنان که در عکس‌های یادگاری دسته‌جمعی معمول است. اگر با کمی دقت به عکس‌ها نگاه کنیم می‌بینیم که غواصان دست‌بسته جلوی دوربین پروین قدسی نشسته‌اند حتی اگر به ردیف‌های پشت سرشان دقت کنیم حالت دست‌ها نزدیک به‌هم است . در تمام فضای عکس غیر از رنگ‌های خنثی حاکم بر تصویر تنها یک رنگ بسیار خودنمایی می‌کند و سریع چشم بیننده را به‌سمت خود درست در مرکز کادر عکس جلب می‌کند و آن رنگ سرخ دستکش‌های شهید غواص است. رنگی که نماد شهادت است چه عجیب بر دستان بسته شهید نشسته است. و این را نباید یک اتفاق دانست، نشانه‌ای که در عکس دیگری دوباره تکرار می‌شود، دستان بسته‌ی سرخ.
بهزاد پروین قدسی اگرچه در آن سال‌ها عکاس حرفه‌ای نبود و به عنوان رزمنده در جبهه خدمت می‌کرد و تنها از روی علاقه به عکاسی از جنگ پرداخته است اما هوشمندی‌اش در گرفتن عکس قابل تامل است آن زمان که گرفتن عکس از غواصان ممنوع است او با پیداکردن راه چاره که ویژگی عکاسان مستندنگاردر بحران است عکس‌هایی را گرفته‌است.آن هم  نه چند عکس بلکه آرشیو غنی از تصاویر مربوط به غواصان را  در اختیار دارد. آرشیوی از عکس های تکی و دسته جمعی از تمام شهدای غواص عملیات کربلای چهار که مزین به دست خطی باارزش از توصیه‌ها و وصیت‌های این شهداست. شاید خواندن خاطرات این عکاس خالی از لطف نباشد.
برای آشنایی بیشتر با این عکاس و نحوه عکاسی‌اش از شهدای غواص به اینجا مراجعه کنید.

مرقد امام خمینی (ره)

 آرامگاه‌ مکانی‌ست که به زائران اختصاص دارد و باید امکاناتی را برای زیارت آنها فراهم کند و در عین حال به حفظ جایگاه و شأن فرد مدفون نیز توجه کند. به دلیل سابقۀ تاریخی ما در ساخت آرامگاه، عرفی در نظر مردم به وجود آمده که پا گذاشتن عقب‌تر و یا فراتر از این عرف باید با رعایت ملاحظات بسیاری صورت بگیرد. اما در سنت رایج در ساخت آرامگاه‌ها نکته‌ای قابل تأمل است؛ و آن این که، بسیاری از آرامگاه‌های معصومین به دست حاکمان وقت ساخته شده‌اند؛ لذا در الگو گرفتن از سیاق آنها باید دقت کافی را به خرج داد.

مانی از جنس بامبو / پویا خزائلی پارسا

ساخت سرپناهی ارزان قیمت در جنگل های کتالم رامسر، با هدف توسعه شهری پر رفت و آمد، دغدغه ای بود که در سال ۱۳۸۸ با پویا خزائلی پارسا، در میان گذاشته شد؛ طراحی خانه با سازه ای از جنس بامبو.
پایین نگه داشتن هزینه ساخت، قابلیت ساخت توسط افراد غیر حرفه ای، بالابودن سرعت ساخت، بازگشت به چرخه طبیعت و سبک بودن، همه و همه عواملی شدند تا این طرح مورد توجه همگان قرار گرفته و شاخص شود.
با افزایش جمعیت، ساخت و ساز در حومه ی شهرها مطرح می شود که اخیراً پدیده ی مسکن مهر، راهکاری شده در راستای سامان بخشی به معضل بی‌خانمانی در شهرها؛ ای کاش به جای انتخاب مکعب های سیمانی یکنواخت، بدون کوچک ترین توجهی به مسئله اقلیم و بستر طراحی، توده هایی شکل می گرفت، هم خوان و هم آهنگ با طبیعت منطقه تا جایی که میان ساخته دست مخلوق و خالق مرزی وجود نداشت و به سختی از هم قابل تمییز بودند. همان طور که گذشتگان ما در این مرز و بوم به خوبی از پس آن بر آمدند و ایضاً طرح پیش رو، که به جرأت می توان گفت می توانست الگویی شود مناسب به عنوان سکونت گاه حومه شهرهای شمالی کشور؛ الگویی که بی هیچ تجمل و تکلفی در خدمت انسان و طبیعت باشد.

تاریخچه نقاشی مدرن / هربرت رید

هنر مدرن همچون پدری است که فرزندانش را از خود رانده و آنان را از ارث محروم کرده است. این تاریخ به طور تصادفی و با سؤتفاهمات به راه خود ادامه می دهد؛ و ما تنها می توانیم به وسیله ی فلسفه ی هنر به این امر منسجم برسیم، که تعاریف هنر دارای سبکی بسیار قاطع و مثبت است.
این فلسفه، هنر را وسیله ی بیان جهان به صورت بصری می داند. روش های جایگزین برای اندیشیدن درباره ی جهان وجود دارد. می توان جهان را اندازه گیری کرد، و این اندازه ها را طی یک سامانه نشانه ای (ارقام یا حروف) با هم مطابقت داد. می توان سامانه هایی ساخت و با این کار، جهان را به صورت خیال انگیز (اسطوره) توضیح داد.
هنر همواره موضوعی است زنده که جهان قابل رؤیت را با حس بصری مورد پرسش قرار می دهد، و هنرمند کسی است که این قدرت و اشتیاق را دارد که به راحتی احساس بصری خود را به شکلی مادی ارائه دهد. بخش اول عمل هنرمند احساس و بخش دوم بیان (این احساس) است، ولی در عمل نمی توان این دو فرایند را از هم جدا کرد. هنرمند آنچه احساس می کند را بیان می کند و آنچه را که بیان می کند، احساس می نماید. کل تاریخ هنر متشکل از طرق مختلف احساسات بصری است؛ روش های متعدد رؤیت جهان توسط انسان.

ثبت معنا / حسن الماسی

عکس بسیار سریع‌تر و گویاتر از هر اثر هنرمندانه دیگری می‌تواند ذهنیت خالق اثر را بازنمایی کند.
 به تبع آن عکاس برای القای معنا از تکنیک‌های مختلفی برای بازنمایی آنچه در ذهن دارد استفاده می‌کند. عکاسی مستند یا چیدمانی از اسلوب‌های مورد اتخاذ هنرمند می‌تواندباشد. حالا اینکه او از چه روشی استفاده می‌کند و در کدام روش می‌تواند ذهنیت خود درباره موضوع عکس را به درستی القا کند؛ برای عکاس مسئله حیاتی محسوب می‌شود.
در کنار این‌ها، اصلاحات نوری و رنگی در عکس روشی کاربردی در بازنمایی بهتر موضوع برای عکاس است. این روش تقریبا از همان سال‌های ابتدایی اختراع دوربین در بین عکاسان رواج پیداکرد، که از میل عکاس برای شبیه کردن تصویر به دست آمده به آنچه نقاشی متداول آن زمان بود حکایت دارد. حسن الماسی از آن دست عکاسانی است که برای رساندن احساس درونی خود به هر نحوی از ابزارهنری درثبت تصویر استفاده می کند. تقویت تابش‌های نوری از زوایای مورب و همچنین غلو در بیان رنگی، ویژگی این عکس ها است و موجب شده گاهی به نقاشی نزدیک شود.

پشت گرمی ایران رادیاتور به عروسک غربی تد

حتما عمو یادگار سال های دور به خاطرتان هست؛ همان خرس بزرگ و پشمالویی که با کشف محصولات ایران رادیاتور دیگر میلی به ماندن در غار نداشت. یک خرس، شبیه همه خرس ها که کم کم در بین مردم محبوبیت یافت. اما حالا چرا و چطور نسل سوم عمو یادگار از آمریکا سر در آورده است؟
فیلم سینمایی«تد» محصول سال ۲۰۱۲ آمریکا می باشد و شخصیت اصلی آن یک خرس عروسکی فانتزی به نام تد است، که رفتارش گاه حتی خارج از عرف ها و اخلاقیات فرهنگ آمریکایی است؛ اما چطور بدون در نظر گرفتن پشتوانه چنین شخصیتی، این قدر زود سر از تیزرهای جدید محصولات ایران رادیاتور در آورد و با شعار «پشتم گرمه» وارد رسانه ملی شد؟ هرچند این تبلیغات شاد و موزیکال از اجرا و ضرب آهنگ خوبی برخوردارند ولی از برند نام آشنای ایران رادیاتور که حتی نام ایران را نیز با خود یدک می کشد بیش از این ها انتظار می رود، حالا رسانه ملی که جای خود دارد. به قول معروف مشت نمونه خروار است.

ذکر و زیور/ فهیمه‌ نوری‌ دهنوی

فهیمه نوری دهنوی طراح و سازنده زیورآلات متولد ۱۳۶۵ مدرک کارشناسی خود را در رشته صنایع‌دستی از دانشگاه‌هنر اصفهان و کارشناسی‌ارشد را از دانشگاه‌سوره گرفته است. نوری در حال حاضر مدرس دانشکده فردوس و الزهرای مشهد است. او در گفت‌وگوی کوتاهش با خط درباره مجموعه "ذکر و زیور" می گوید:

فکر اصلی ذکروزیور ازآنجایی آمد که بر روی نگین انگشتر بسیاری از بزرگان دین حداقل یک ذکر و دعای خاص به دلیل استحباب، خواص و اثرات آن دیده می‌شد.
مورد دیگری که موجب رغبت من در انجام این ایده شد؛ طی مطالعه میدانی دربازار طلا و جواهرات ایران کمبودی را احساس کردم. مسئله‌ای که من را ناراحت می‌کرد در حوزه زیورالات آیینی (من این اسم را برایش گذاشتم) طراحی و اجرای اذکار و ترکیب آن با اشکال بی‌گانه بود. نقص دیگر در زیورآلاتی که منقش به اذکار و ادعیه بود؛ مسئله محدودیت مکانی برای استفاده از آنها است.

فرم‌ها و قاب‌بندی، نقش‌ها و اسلیمی‌های دست‌ساخته‌هایم  الهام گرفته از اشیای تزیینی و زیورآلات دوران زند و افشار و بخصوص هنر سنتی و تذهیب دوران صفویه است.
در ابتدای کار با اذکار و ادعیه به جز استفاده از خط کوفی تصمیم گرفتم خط دیگری را هم تجربه کنم.پس از مدتی، در مطالعه ی تصویری که بر زیورآلات شیعی(دوران صفوی و...) داشتم، کاربرد زیاد خط ثلث را در آنها مشاهده کردم و احساس‌کردم که این خط در طراحی، هم از لحاظ بصری و هم از لحاظ تکنیکی هم‌نشینی بیشتری را با اذکار منتخب مجموعه ‌دارد .در این فرایند از آموزش‌ها و مشاوره‌های استاد مسعود‌نجابتی و محسن‌عبادی در جلسات اختصاصی بهره‌بردم. 
در طراحی ترکیب فرم و تایپوگرافی‌ها همیشه سعی داشتم به طرحی خلاقانه، از هم آمیزی فرم با نوشته به پیچش های بدیعی برسم. 
یکی از نگرانی‌هایم در روند طراحی، بحث حرمت اسماء در تماس با بدن بود که برای رفع این مشکل، در طراحی فرم کلی آویزها، پایه‌ای قرار دادم تا اسم با سطح بدن در فاصله‌ی کمی قراربگیرد.
به غیر ازگردن‌آویزهای "یاکافی" و "یاقاضی‌الحاجات" که به وسیله شرکت گل‌رز از جنس طلای زرد و سفید به تولید انبوه رسیده‌است. جنس عموم دست‌ساخته‌هایم از برنج و نقره است.