تمدید فراخوان مسابقه عکس فرش دستباف

از خصوصیت‌های بارز هنرها و صنایع‌دستی، درهم تنیدگی آن‌ها با زندگی و باورهای مردمان آن فرهنگ است. در این‌ بین فرش به‌ عنوان یکی از مصادیق ماندگار و تأثیرگذار، همواره نقش به‌سزایی در تداوم فرهنگ به عهده داشته است. با این حال در دوران ما فرش بسیاری از کارکردهای خود را از دست داده است و تولید کنندگان دغدغه تولید بر اساس جامعۀ هدف و دکوراسیون داخلی را به کلی از سر بیرون کرده‌اند.

از این‌رو «مسابقه عکس فرش دستبافت» مجال مناسبی است تا در آن با مطالعۀ تجسمی فرش در مقام یک اثر هنری، تعاملِ میان فرش و دکوراسیون داخلی از منظر رنگ، طرح و نقش، اندازهها و تناسبات و... به تصویر کشیده شود؛ همچنین با توجه به تنوع بی‌مانند فرش‌ها در گستره‌های جغرافیایی، این مسابقه فرصت مناسبی را پیش می‌آورد تا به امکان سنجی و تطبیق فرش‌های مناطق مختلف با سبک‌های دکوراسیون داخلی پرداخته شود. تا شاید از این ره‌آورد به مدد تصویر بتوان به اهمیت طراحی فرش و چیدمان داخلی معماری تاکید کرد و تولید کنندگان را به تولید هدفمند ترغیب نمود.

گفتنی است آخرین مهلت ارسال آثار تا ۳۱ تیرماه ۱۳۹۶ تمدید گردیده و علاقه‌مندان برای کسب اطلاعات بیشتر و حضور در مسابقه «عکس فرش دستباف در دکوراسیون داخلی» با محوریت فرش دستباف کرمان، می‌توانند به سایت دبیرخانه جشنواره به نشانی www.kccd.ir/contest مراجعه نمایند. 

نمایشگاه آهنگ آفتاب(کویر ایران،کانون تمدن)/محمدرضا جوادی

 نمایشگاه آهنگ آفتاب(کویر ایران،کانون تمدن) نهم شهریور ماه ۱۳۹۵ در موزه هنرهای معاصر تهران برگزار شد.از ۲ سال قبل پیش بینی هایی برای برگزاری نمایشگاهی با عنوان کویر صورت گرفته بود و سرانجام ثبت جهانی کویر لوت موجب شد تا این ایده جامه عمل پوشیده و به سرانجام برسد. به گفته سرپرست موزه هنرهای معاصر " این نمایشگاه تنها به نمایش عکس اختصاص ندارد بلکه به عنوان یک کانسپت فرهنگی، مایه کار هنرمندان قرار گرفته تا نشان دهد یک ساخت جغرافیایی چگونه وارد یک تمدن می شود." در این نمایشگاه ۶۰ عکس از آثار هنرمندانی چون محمدرضا جوادی، غلامحسین نامی، محمد ابراهیم جعفری و تنی چند از دیگر عکاسان برجسته کشور به نمایش گذاشته شده که نگاه نو و متفاوت آنها به موضوع کویر و بیابان، موجبات توجه بسیاری از منتقدان عکاسی در این مقوله را به خود جلب کرده است.در این میان عکسهای محمدرضا جوادی که غالب آثار متعلق به اوست، با به تصویر کشیدن کویر به عنوان موجودی زنده، سیال و در حال حرکت ، نقطه عطف این نمایشگاه به شمار می آید،  به گونه ای که ببینده را با قابی متفاوت از کویر مواجه می کند و نظم ذهنی او نسبت به واژه هایی همچون خشکی و سکون درباره کویر را برهم می زند. همچنین این نکته نیز شایان ذکر است که ابعاد عکسها وافقی بودن آنها، تعمدی هنرمندانه است که کمک شایانی به القای حس حرکت در کویر برای مخاطب خود  کرده است.

طرح هایی با نقشه هوایی / آذین والی

آذین والی Azin Valy  معمار و خالق برند نوظهور Cityzen by Azin (از ۲۰۱۲ تا کنون)، با بهره گیری از تصاویر ماهواره‌ای ناسا از شهر‌های مختلف جهان و چاپ آن‌ها به صورت دیجیتال بر روی پارچه هایی با کیفیت هم‌چون ابریشم، توانسته طرح‌های جدیدی را در قالب البسه، شال، کیف، دستمال‌گردن و سایر اقلام تزئینی وابسته، به دنیایی مُد معرفی نماید. 

این نگاه بومی و در عین حال جهانی، در آثار آذین والی او را به یکی از افراد مورد توجه در عرصه مد و لباس نیویورک بدل ساخته، به طوری‌که بسیاری از جامعۀ‌ مُد‌گرای آمریکا به سراغ نقشه هوایی شهر زادگاه‌شان رفته و از آن به عنوان معرفی وجهی از شخصیت خود استفاده کرده‌اند. از هنرمندان تا سیاستمداران و حتی ایرانیان ساکن ایالات متحده و برخی بازیگران ایرانی هم‌چون فاطمه معتمدآریا؛ گستره وسیع مخاطبان و طرفداران طرح‌های آذین والی را شکل می‌دهند. اما ایدۀ برند Cityzen by Azin بیشتر جامعۀ برند‌شناس و برندپوش را شامل می‌شود و برای مخاطبان عام نه به لحاظ مالی و نه به لحاظ زیبایی شناسی از جذابیت چندانی برخوردار نیست. چرا که این برند، طرح یا شاخصه‌ ظاهری خاصی ندارد و باید حتماً پیش‌زمینه‌ای جهت آشنایی با ایده اصلی آذین والی وجود داشته باشد. 

با این حال نوع نگاه آذین والی و جهانی شمولی آن در عین بومی گرایی‌اش، سبب شد تا انوشه انصاری (نخستین فضانور زن ایرانی) در مراسم اسکار ۲۰۱۷، شالی با نقشه هوایی مشهد (شهر زادگاهش) به تن نماید، تا تلویحاً اشاره‌ای به ایرانی بودنش و علت حضورش در آن مراسم باشد و بیان‌گر این نکته مهم که وقتی از فضا به زمین می‌نگریم هیچ مرزی به چشم نمی‌آید. این خود کنایه‌ای هنرمندانه به اقدامات اخیر ترامپ و قانون جدیدش در ارتباط با عدم اجازه ورود اتباع هفت کشور مسلمان از جمله ایران به آمریکا بود. 

عکاسی در باستان شناسی / ندا حسین طهرانی

«عکاسی یکی از مهم‌ترین روش‌هایی است که به وسیله ی آن یک باستان شناس و مردم نگار می‌تواند تمام جنبه‌های کار میدانی خود را به شکل روزانه ثبت کند. به دلیل مستند و عینی بودن عکس، از آن به عنوان یک مدرک علمی در محوطه‌ها و حفاری‌ها و هم‌چنین اسناد تاریخی استفاده می‌شود. این گزارش‌های تصویری می‌توانند در صورت وجود ابهام و بروز مشکل در یادداشت‌ها نیز به کار گرفته شوند. در مورد یافته‌های مورد تردید، ثبت از طریق یک عکاسی دقیق می‌تواند آخرین وسیله برای اثبات صحت کار میدانی باشد. 

کتاب‌ها و نشریات بسیاری در مورد ماهیت یک عکاسی اصولی وجود دارد اما مهم این است که بدانید «عکاسی باستان‌شناسی» و «عکاسی مردم‌نگاری» با «عکاسی هنری» بسیار متفاوت بوده و به یک معنی نیستند. عکاسی باستان‌شناسی و مردم‌نگاری یک هدف مشخص و محدود دارد که همان مستندسازی یک محوطه یا منطقه با جزئیات تکنیکی لازم است که این کار بیشتر جنبۀ تحلیلی دقیق دارد. به این دلیل، علاوه بر پیروی از یک‌سری اصول اولیه مانند ترکیب و نورپردازی، عکاسی باستان‌شناسی و مردم‌نگاری استانداردهای ویژه خود را دارد؛ هرچند که همواره مجالی برای عکاسی هنری و شخصی در یک حفاری و یک منطقه مورد مطالعه مردم نگار نیز وجود دارد.

کتاب حاضر با هدف دست‌یابی به مناسب‌ترین و ساده‌ترین راه‌کارها، اصول، فنون و روش‌های مؤثر عکاسی در پژوهش‌ها، کاوش‌ها و آثار باستانی را در اختیار باستان‌شناسان قرار می‌دهد.»

گزیده‌ای از پیشگفتار کتاب «عکاسی در باستان شناسی و نگاهی به عکاسی مردم نگاری» نوشته ندا حسین طهرانی، که توسط موسسه فرهنگی انتشاراتی پازینه برای نخستین بار در سال ۱۳۹۴ چاپ و منتشر گردید.

افق ها/سزه تسونگ لئونگ

سزه تسونگ لئونگ عکاس آمریکایی است که عکاسی مجموعه عکس افق‌ها را از سال ۲۰۰۱ آغاز کرده و اولین بار در سال ۲۰۰۸ م بخشی از آثارش را به نمایش گذاشت. او بیش از یک دهه روی این پروژه کار کرده است. او به نقاط مختلف دنیا سفر کرده و چشم‌اندازی از آن منطقه را در چهارچوب و منطق صوری مشخصی عکاسی کرده است، مناظر گسترده و وسیع با وجود خط افقی در میانه تصویر که محل آن در همه تصاویر به طور دقیقی یکسان عکاسی شده است.دقت عکاس با توجه به تغییرات جغرافیایی و عکاسی در فواصل زمانی زیاد ستودنی است. لئونگ خط افق و جایگاه آن در کادر را به عنوان چهارچوب لایتغیر مجموعه برگزیده است و همه چشم‌اندازهای کشورهای مختلف را با توجه به ارتفاع و پستی آن سرزمین با تغییر زاویه دید خود جبران کرده است. البته این تغییر زاویه که گاهی بسیار زیاد اصلا در تصاویر محسوس نیست زیرا عکاس با تدبیر فاصله گرفتن از چشم‌انداز بافت تصوری مشابهی را بوجود آورده است. این تصاویر با فضایی گسترده و افقی مشترک محدوده دید ما را چنان گسترش می‌دهد که چشم ما مرتعی سبز از انگلستان را به بیابانی از دبی متصل می‌کند. این گسترش افق دید بیانگر مفهومی از بی‌مرزی است. مرزهایی که مارا از هم جدا می‌کنند در افق دید هنرمند جهانی بی مرز ساخته است که همه را درکنار هم می‌بیند. نگاه صلح طلب عکاس فارغ از همه‌ی مرزهای جغرافیایی می‌تواند الگوی خوبی برای عکاسان داخلی و نحوه برخورد هنرمندان با موضوعات ارزشی باشد. او مدال یادبود «جان سیمون» و بورسیه‌ی گوگنهایم را برای مجموعه عکس‌هایش دریافت کرده است.

هر روز افغانستان/مرتضی هراتی

آنچه عکاسی خیابانی را از عکاسی مستند متمایز می کند، پیش شرط های شکل گیری این نوع از عکاسی است. حضور مردم، محیط های عمومی، لحظاتی غیر قابل پیش بینی و کنش هایی غیر منتظره... همه از ارکان اصلی عکاسی خیابانی هستند.

و این همان «لحظه قطعی» بود که برای اولین بار در فریم های هنری کارتیه برسون دیده شد. 

مرز عکاسی مستند و عکاسی خیابانی بر سر تفاوت هایی است که در انتخاب آگاهانه ی لحظه و سوژه و مفهوم و معنای عکس خود را نشان می دهند. هرچند در این چند خط قصد بررسی تفاوت ها و شباهت های این دو گونه از عکاسی را نداریم اما به بهانه ی تصاویر مرتضی هراتی، گذری کوتاه بر عکاسی خیابانی کردیم. مرتضی هراتی مقیم افغانستان است و سال هاست که از علاقه ی خود به عکاسی خیابانی می گوید. تصاویر او هر چند ممکن است به تمام معنا در حیطه ی عکاسی خیابانی نگنجند اما تلاشی است از ثبت لحظه های زیبا که حضور عنصری انسانی در آن دیده می شود.

شاید همین بار انسانی و انتخاب زیستگاه خاصی که او برای عکاسی اش انتخاب کرده، اولین پارادوکس با عکاسی خیابانی باشد و تصاویرش را به عکاسی مستند نزدیکتر کند. چرا که بیش از آنکه در برگیرنده ی صرف حضور انسان باشد ،دربرگیرنده مفاهیم انسانی است.

حضور هدفمند دوربین در میان انسان هایی رنج دیده و زحمت کش با سابقه طولانی در فقر و جنگ، فریم های این عکاس را تبدیل به سندهایی می کند برای شهادت مظلومیت قوم افغان.

نگاه به زمین از فراز آسمان / گئورگ ژرستر

در سال‌های میان ۱۹۷۰-۱۹۹۰ م، تصاویر خیره‌کننده‌ای از جاذبه‌های طبیعی چون کوه‌ها، دریاچه‌ها و ... به صورتی که هیچ‌گاه هیچ‌کس آن را بدین شکل تصور نکرده بود، دیده شد؛ گویی با چشم عقاب از ورای یک شیء نوک تیز به جهان بنگری! قابل تأمل آنجاست که رؤیت چنین تصاویری، پیش از انتشار تصاویر ماهواره‌ای و نقشه‌برداری آنلاین و دنیای هواپیمایی مدرن بوده است. این شد که گئورگ ژرستر در سال ۱۹۷۵ م سبک نوین عکاسی را بنیان نهاد و آن را "نگاه به زمین از فراز آسمان" نامید.
اولین خاست‌گاه این عکس‌ها، تقویم های دفتر هواپیمایی سوییس، یکی از معتبرترین‌های زمان خویش در جهان، بوده است. او به مدت ۲۰ سال بر فراز بیش از صد کشور جهان پرواز کرد و از عکس‌های هوایی، هنری ساخت که برایش شهرت جهانی به بار آورد. او تصاویر خود را توسط بزرگ‌ترین مطبوعات بین‌المللی مانند نشنال جئوگرافیک، استرن، فوکوس و ... منتشر نمود و در سال ۱۹۷۶ م موفق به دریافت جایزه معتبر نادار شد. ژرستر علاوه بر این که عکاس بی‌نظیری بود، در زیبایی‌شناسی پیش‌رو و پیش‌گام بوده است. شیفتگی او به اشکال هندسی انتزاعی و بازی رنگ‌ها که از بالا دیده می‌شود نیاز به جهان‌بینی و بصیرت دارد. او با عکس‌هایش ضمن ایجاد درک بهتر تکامل ساختارها و اشکال زندگی، سعی در شناخت زیبایی منحصر به فرد سیاره آبی و تحمیل احترام به آن را نیز داشته است. این مهم نمونه‌ای است مستند از تأثیر دخالت انسان در چرخه محیط زیست. همانند تصاویر آسمانی باشکوه ایران که در نمایشگاه کیهان زوریخ به نمایش گذاشته شد و اخیراً در فرهنگسرای نیاوران نیز این آثار در معرض دید ایرانیان نیز قرار گرفت؛ که در نوع خود اتفاق مبارکی است.

منبع: برگرفته از سخنان "ژان فیلیپ جوتزی"، رایزن فرهنگی سفارت سوییس در پاریس...