تهران کمی متمایل به راست / محمد غزالی

"تهران کمی متمایل به راست" نام مجموعه عکسی است که چهره ای متفاوت از تهران را به نمایش گذاشته است. چهره‌ای بر خلاف آنچه هر روز آن را می‌بینیم، شهری شلوغ و پرهیاهو که در عکس‌های محمد غزالی اما چهره رنگ و رو رفته و زرد گونه به خود گرفته که به سبب استفاده عکاس از فیلم‌های پولاروید تاریخ مصرف گذشته است. در این مجموعه تهران گویی کم کم بیمار و زرد روی می‌شود و دیگر تصویری از خیابان های پرتردد و ساختمان‌های بلند در آن نیست. حیات پایتخت رو به وخامت است و در عکسهای آخر نمایشگاه جز لکه های زرد اثری از آن در تصویر نیست. بخشی از تصویر خیابان به دلیل کهنه بودن عکس‌ها اکسپوز نشده است و برای همیشه تنها یک بار در کادر عکاس دیده شده اند، مانند خاطره ای که یکبار اتفاق افتاده و هیچ تصویری از آن جز آنچه که در چشم حاضران نقش بسته وجود ندارد . گویی بخشی از تصویر که اغلب سمت چپ تصویر است را کسی پاک کرده و یا پنهانش کرده اند و سنگینی وزن بصری عکس‌ها در سمت راست عکس گواه دیگری است از کنایه ی بصری عکاس. عنوان مجموعه " تهران کمی مایل به راست " کنایه آمیز به نظر می‌رسد. این عکسها بیش از آنکه مستندی از تهران دهه هشتاد باشند نوعی سندسازی تصویری برای نمایش منظر عکاس از حوادث سیاسی این سالها هستند.
۲۷ عکس این نمایشگاه در سالهای ۱۳۸۹ تا ۱۳۹۲ خلق شده اند که در اردیبهشت ماه ۱۳۹۲ در گالری اثر به نمایش در آمده‌اند، همگی تک نسخه و در ابعاد ۸/۱۰×۵/۸ سانتی متر به چاپ رسیده اند.
محمد غزالی متولد ۱۳۵۹ و تحصیلاتش کارشناسی ارشد عکاسی است.

یک شب با تئاتر / سقراط

کافی است دکمه شاتر را فشار دهیم، آن وقت هر کسی عکاس می شود! البته این عبارت به آن هایی منسوب می شود که فکر می کنند عکاس شدن به همین مفتی هاست و فقط دوربین لازم است؛ اما نمی دانند که عکاسی هنری است مشکل، که شکل دیجیتالی اش ظاهری سهل الوصول به آن بخشیده و در این میان عکاسی تئاتر یکی از مهجورترین و در عین حال سخت ترین شاخه های عکاسی است که جنبه مادی قابل توجهی نیز ندارد و آن چه که هست بیشتر مدیون علاقه شخصی عکاسان است!
چیزی بین بودن و نبودن است، یعنی باید باشی و دیده نشوی تا مبادا مثلا حس بازیگر را به هم بزنی و سخت تر این که باید در لحظه زاویه ات را بشناسی و قابت را ببندی و تصمیم بگیری، چون ذات تئاتر در لحظه بودن را می طلبد. در این بین عکس های «سقراط» حمیدرضا نعیمی  مثال خوبی هستند از عکاسی تئاتر، که می شود درباره آن ها صحبت کرد. اثری پر جنب و جوش با نورپردازی و طراحی صحنه و لباسی خلاقه که کمتر در تئاترهایمان دیده ایم و با ریتمی بالا که سرعت عمل عکاس را می طلبد و شکارهای خوبی را  نصیب امیر خدامی کرده است.
عکس های سقراط گاه راوی نمایش اند و گاه کمی بیشتر از یک عکس از یک اتفاق می نمایند. در واقع خود تبدیل به اثر هنری مجزایی می شوند که راوی نگاه عکاس هستند. این برای سومین بار است که حمیدرضا نعیمی با سقراط راهی تالار وحدت می شود تا میزبان مسافران بهاری تهران باشد، فرصتی که نصیب کمتر تئاتری می شود!

عصر عاشورا _عصر انتظار / سید احسان باقری

 استاد فرشچیان در عصر عاشورا حکایت ذوالجناح را که پیک شهادت سوارش شده، تصویر کرده و امروز "سید احسان باقری" حکایت شهیدان کربلای ایران را به نمایش گذاشته‌است . 

عکس عصر انتظار اقتباسی از تابلوی عصر عاشورا است که در شهرک سینمایی دفاع مقدس، با همکاری گروهی از هنرمندان بازسازی و خلق شده‌است. از آنجایی که پرداختن به آثار اقتباسی در ایران کم اتفاق می افتد؛ یکی از ویژگی‌های با ارزش این اثر به شمار می‌رود. عکس چیدمان شده احسان باقری می‌تواند نگاه دوباره‌ای به عکاسی اقتباسی بین هنرمندان ایرانی باشد . 

استفاده از نیروهای متخصص نیز از نقاط قوت کار است. عکس‌های چیدمان شده نیاز به طراحی نمایشی دارد، به همین دلیل باقری از تیمی شامل طراحان‌صحنه، گریم، نور برای خلق این اثراستفاده کرد. 

این اثر اقتباسی حاصل ماه‌ها تحقیق و بررسی و جمع‌آوری گروهی متخصص سینمایی از سوی سید احسان باقری است .

عکاسی ابنیه / حسن الماسی

"حسن الماسی" با وجود اینکه تحصیلات حوزوی دارد و عکاسی را به صورت تجربی آغاز کرده است، یک دهه است که به طور حرفه‌ای در این حیطه فعالیت دارد. عکاسی از بنا یکی از چندین مجموعه عکس الماسی است، که ممکن است در فضاهای مجازی دیده‌باشید.

از آنجا که عکاسی معماری به ثبت و معرفی اثر هنرمند دیگری اقدام می‌کند، شناخت و درک مناسب از طراحی معماران لازمه این گونه از عکاسی است. شناخت صحیح از اصول پرسپکتیو، رنگ، بافت و جنس بنا و حتی نحوه قرار‌گیری نور در فضا از مواردی است که برای عکاس مورد اهمیت است. مجموعه این شناخت همراه با استفاده از ابزار های مختلف نرم افزاری و بکارگیری خلاقیت، می تواند تصویری قابل ارائه در حوزه عکاسی معماری ایجاد کند. الماسی در ادغام با بازی‌های نوری اغراق شده در کنار قابلیت‌های نوری اصیل بنا، به دنبال بیان محتوایی خاصی در ثبت فضای معماری سنتی است.

نگاهی به نمایشگاه عکاسی "نگاهی به ایران" در وین اتریش

نمایشگاه عکس "نگاهی به ایران" در گالری هینترلند در شهر وین  اتریش آذرماه امسال برپا می‌شود و تا اسفندماه ادامه دارد. این نمایشگاه با همت آناهیتا قبائیان (مدیر گالری راه ابریشم) برپا شده است. بابک کاظمی، شادی قدیریان، جلال سپهر و تهمینه منزوی عکاسانی هستند که هرکدام با چهار اثر در این نمایشگاه حضور دارند. مدیر هنری گالری هینترلند هدف از برگزاری این نمایشگاه را کمک به درک و فهم صحیح مردم نسبت به اخبار منفی و ضد ایرانی می داند. او اظهار کرد مردم با تصور ایران شیطانی و اتمی از دیدن این نمایشگاه شوکه شده  و برایشان تازگی داشت.

امروزه قدرت اثر گذاری آثار هنری بر هیچ کس پوشیده نیست. اما آیا این نمایشگاه که در راستای فعالیت تیم مذاکره کننده انرژی هسته ای در وین برگزار شده، هم سو با سیاست های کلی کشور است؟ و اینکه اقبال عمومی مردم اتریش از این نمایشگاه ما را به اهداف سیاسی مان نزدیک خواهد کرد؟

عکسهای قدیریان با عنوان شاپرک خانوم قصه ی زنانی اسیر در تاریکی است که مانند عنکبوت بر پنجره های خانه هایشان تار می بافند و حاضر به رهایی از تاریکی و رسیدن به وعده ی خورشید نیستند. اما سرانجام شاپرک خانم با تحمل سختی ها و زخمی شدن های بسیار از دست عنکبوت رهایی می یابد و به خورشید می پیوندد.‍‍‍‍

عکسهای بابک کاظمی حکایتی از داستان زیبای شیرین و فرهاد است، اما برای عشاق پیچیده در سنت او رسیدن به عشق واقعی، رهایی و آزادی در سرزمین خود جایی نیست و باید با تحمل مشقات فرهادگونه از آنجا مهاجرت کنند تا شاید بتوانند در سرزمینی دیگر به یکدیگر عشق بورزند.

اما حضور جلال سپهر به عنوان عکاس صنعتی و تبلیغاتی فضای نمایشگاه را بطورکلی تغییر می¬دهد و نمایشگاه یکی از اصیل ترین هنرها و افتخارات ایرانی یعنی فرش را به رخ مخاطبان می کشاند. حضور عکسهای جلال سپهر در این مجموعه شاید برای رد گم کردن است و یا شاید یک من عسلی باشد بر تجربه ی طعم تلخ ایران در این نمایشگاه.

استودیوی خیابانی

در اواسط قرن نوزدهم عکاسی به سرعت تبدیل به رسانه ای می شد که اعضای طبقه کارگر می توانستند با آن خودشان را به یکدیگر معرفی کنند، و به این وسیله هویت طبقاتی اطمینان بخشی را بوجود بیاورند. تعجبی ندارد که بسیاری از افراد فقیرتر هم چنان پرتره های استودیویی را ترجیح می دادند، چرا که پس زمینه های باشکوه  یا شگفت انگیز استودیویی، آنان را در موقعیتی کاملاً متفاوت از موقعیت خانه های قوطی کبریتی شان قرار می داد.
فون های عکاسان استودیوهای خیابانی اغلب نقاشی شده اند. در سالهای آغازین اختراع عکاسی پس زمینه ی عکس ها اغلب نقش پرده ی بود که پشت آن یک باغ نقاشی شده بود و سوژه کنار یک گلدان و بر روی یک صندلی پز داده می شد. این پرده همراه با دیگر ملزومات عکاسی از اروپا به استودیوهای دیگر کشورها صادر می شد. این فضا برای طبقه کارگر غربی و مردمان اغلب کشورهای توسعه نیافته پس زمینه ای باشکوه و شگفت انگیز بود. سورن لال وانی( پژوهشگر حوزه مطالعات فرهنگی) در پژوهشی نشان داد که چگونه پرتره های عکاسی از رهگذر قراردادهای نمایش، هم در عرصه لباس و هم در عرصه ی آرایش تن، به نمود قدرتمند فرهنگ بورژوایی بدل شدند. لال وانی با ارائه نمونه هایی نشان داد که چگونه پرتره ها بر ارزش های سرمایه داری در حوزه دولت- ملت، خانواده و فرد صحه می گذاشتند. امروزه هم پرتره های عکاسخانه های اصلی شهر از همان قواعد و قراردادهای مشابه نمایش پیروی می کنند.
اما استودیوهای خیابانی تا حد بسیار زیادی از قواعد عکاسی توریستی تبعیت می کنند و پس زمینه های آن با پس زمینه های تاریخی فکری و عقیدتی مکانی که در آن برپا شده اند همخوان هستند. به طور مثال یک عکس حرم بارگاهی از مشهد مقدس تجربه زیارت و آنجا بودگی یک زائر را تکمیل می کند. در میان عکس ها پرده هایی نقاشی شده از مکان های دیدنی و تاریخی مثل تاج محل، منظره و بناهای تاریخی چین، حرم امام رضا، نقش فرشته، حضرت مسیح دیده می شود. در برخی دیگر از تصاویر نشانه های پیشرفت تکنولوژی و تعاریفی که از جوامع بر اساس آن می شود مانند موتورسیکلت، برج ها، هواپیما و... نقاشی شده است. پرده های استودیوهای خیابانی پر از نشانه ها و دلالت های ضمنی و آشکاری است که بررسی آن نیاز به تأمل بیشتری دارد و ازحوصله ی این متن خارج است.

لنداسکیپ( چشم‌انداز) ایران

این داستانی واقعی است
این داستانی واقعی نیست
داستان چشم انداز ایران داستانی بلند و پر از تصویر است که اگرچه برداشتی از روی واقعیت است اما ساختگی و غیرواقعی است.
روایتی پر تناقض از کشوری شرقی که همیشه محکوم به سلب آزادی بیان از شهروندانش و سلب آزادی از زنانش می‌شود.
 عکاسان ایرانی عکس‌هایشان را کنار هم گذاشتند تا چشم‌اندازی از ایران برایمان ترسیم کنند. مجله ایتالیایی لنداسکیپ استوریز شماره تابستان ۲۰۱۴ خود را به ایران اختصاص داده است. این شماره که شانزدهمین شماره این نشریه آنلاین محسوب می‌شود با دبیری محمدرضا میرزایی و با آثاری از ۲۲ عکاس منتشر شد. میترا تبریزیان، والتر نیدرمایر، شهرزاد کامل، ساناز مزینانی، مهران مهاجر، محمد غزالی، هانا دارابی، احسان براتی، شهریار توکلی، نجف شکری، نیوشا توکلیان، فواد رهنما، شیرین علی‌آبادی، ملکه نایینی، پائولو وودز، محبوبه کرملی، بهنام صدیقی، صبا علیزاده، هادی فلاح‌پیشه، امیرعلی قاسمی و انوش ابرار عکاسانی هستند که آثارشان در این شماره در معرض نمایش قرار گرفته است. همچنین در این شماره متونی از نویسندگانی همچون سینا نجفی، تیرداد ذولقدر، وحید شریفیان و محمدرضا میرزایی به چاپ رسیده است.
این بیست و دو نفر عکس‌هایشان را مانند پازل کنارهم چیده‌اند تا چشم‌اندازی از ایران را در چشم مخاطبان غیر ایرانی بسازند.عکس است دیگر گاهی دروغ هم می‌گوید. گاهی خاله از پدر و دوربین من رو می‌گیرد و عکس می‌گوید ایران پر از تناقض است؛ اینجا همه مخالف حجابند و فقط اندکی...
گاهی هم عکاس از مردم می‌ترسد که به میانشان برود چون ژست روشنفکری‌اش مانع می‌شود بعد دوربین پین هول‌اش را( برای عدم جلب توجه) برمی‌دارد گوشه خیابان کز می‌کند و اینقدر اکسپوز طولانی می‌گیرد که مردمش از فرط بودن نباشند. بعد می‌گوید "تهران بی گاه" است و آخرالزمانی به پا شده که نگو.
آواز زنانش بیصداست ولی من  هرشب با لالایی‌هایی با قدمت عشق مادرم می‌خوابم و آواز بلند مادران این سرزمین را در خیابان می‌شنوم که یکصدا سرود استقلال و آزادی را فریاد می‌زنند. چطور نمی‌شنوید.؟"گوش کن"!
غیر از ایرانی‌های یهودی نیویورک که یک سوم جمعیت آن جا را تشکیل می‌دهند ایرانی‌های یهودی دیگری هم در ایران بر کرسی مجلس نشسته‌اند.
... ادامه داستان چشم انداز ایران را در شماره شانزدهم مجله Landscape stories ببینید.
شایان ذکر است لنداسکیپ استوریز نشریه‌ای آنلاین و دوزبانه است که به عکاسی معاصر می‌پردازد و با انتشار مجله، برگزاری ورکشاپ و انتشار کتاب، سعی در نمایش جنبه‌های گوناگون فرهنگی و راه‌های جدیدی برای تفسیر دنیای پیرامونمان دارد.
پایین اومدیم ماست بود قصه ما راست بود.