مهران مهاجر پس از گذشت سه دهه تجربه عکاسی، کتاب تهران "بی‌گاه" را به چاپ رساند. تهران بی گاه، کتابی است که از دو جهت قابل تأمل است. در بخش اول این کتاب می‌توان آموزه های یحیی دهقانپور از معلمان برجسته عکاسی ایران و تاثیرش را بر مجموعه اول عکاس دید و در مجموعه‌های بعدی نیز تجربیات خود عکاس و سیر تحول تاریخ سیاسی اجتماعی تهران را از منظر او در این سال‌ها بررسی کرد .
عکس‌های مهران مهاجر تنها دیدنی نیستند بلکه بیشتر خواندی‌اند. او عکاسی است که با اشراف کامل بر مدیای عکاسی از امکانات بیانی عکس و عکاسی در خدمت بیان معانی ذهنی خود بهره می‌گیرد. عکس‌های تهران بی‌گاه به زعم هنرمند عکس‌های خیابانی است . مخاطب انتظار دارد با فضای شهری مملو ازشلوغی انسان‌ها و ماشین و... روبرو شود اما مهاجر در عکس‌هایش صورت ظاهری تهران را نشان نمی‌دهد بلکه روح تهران و حال و هوای سیاسی اجتماعی آن را به تصویر می‌کشد. برخلاف نام کتاب که تهران بی‌گاه و بی زمان است عنصر زمان مفهوم کلیدی عکس‌های اوست و برای خوانش عکس‌هایش باید بدانیم عکاس چه زمانی عکس‌ها را گرفته است. اولین مجموعه متعلق به سال ۱۳۶۸ سال پایانی جنگ تحمیلی، مجموعه بعدی تهران بی‌گاه اوایل سال ۱۳۸۸ قبل از انتخابات پر حادثه آن سال و مجموعه "تهران بسته " که مربوط به ۱۳۹۳ است و در دولت یازدهم پرونده تهران بسته می شود.
در تهران بی‌گاه عکاس عامدانه شهری خالی از سکنه را با تمهید عکاسی در زمان‌های کم تردد و استفاده از پین‌هول تصویر کرده است، روشی که با مدت زمان طولانی اکسپوز کم‌ترین حضور آدم‌ها را هم از بین برده تا شهر تهران را خالی و مردمانش را بی‌انگیزه و ناامید نشان دهد. عکاس به گوشه دیوار پناه برده و مانند شخصی در حال گریز به کوچه‌ها سرک می‌کشد.این گریز و پنهان شدن در مجموعه بعدی یعنی تهران بسته ادامه پیدا کرده و این‌بار عکاس با گریز از جامعه به فضای شخصی و بسته خانه خود پناه برده و به ناچار از این فضای بسته به نظاره شهری نشسته است که دیگر چیزی از آن باقی‌نمانده است. نگاه تلخ مهاجر تنها قدری در مقدمه کتابش آنجا که عکس‌هایش را تامل در عکاسی و بازیگوشی‌های عکاسانه می‌خواند شیرین می‌شود.
