سیزدهمین دوسالانه عکاسی در حالی برگزار شد که بیشترین نقدها به رویکرد های اعلام شده در فراخوان بود.
فراخوان سیزدهمین دوسالانه عکس ایران، شهریور ماه، با موضوع آزاد در دو رویکرد کلی «آرت فتو گرافی» و «عکاسی خلاقانه» دعوت به تولید و ارسال اثر کرده بود. تقسیم بندی ای که بیشترین تمایزش از منظر تعداد عکس ها بود تا تعریفی مشخص.
به دلیل فقدان همین تعریف، مخاطب با انواع سبک ها و بیان های مختلف در محدوده ی وسیع آرت فتو گرافی یا همان عکاسی هنری در موزه هنرهای معاصر مواجه شد که نیاز به واکاوی بسیار داشت تا فهم شود.
نمونه های مستندگونه که در برخی موارد از لحاظ کیفی هم چنگی به دل نمی زدند در کنار آثاری چیدمان شده، دست کاری شده، کلاژها و تصاویری کاملا مفهومی عرضه شده بودند. البته قابل ذکر است که مزیت بارز این اتفاق مشاهده سلیقه های متفاوت عکاسان جوان در خلق تصویر است. چرا که گستره این سلیقه مسلما از پتانسیل جامعه ی عکاسی ما در این دهه خبر می دهد. و این مسئله زحمت برگزار کنندگان را بی ثمر نخواهد گذاشت.
تعریف ما از دوسالانه با آنچه که در سایر نقاط جهان برگزار می شود متفاوت است؛ در واقع آنچه که ما به عنوان دوسالانه می شناسیم مسابقه ای است که با موضوعی مشخص بین گروهی از شرکت کنندگان که لزوما هم در این زمینه حرفه ای نیستند برگزار می شود، و دست آخر از میان همه آنچه بضاعت آثار است مجموعه ای انتخاب شده و به نمایش در می آید .
حال آنکه روال معمول دوسالانه ها همانطور که از اسمش پیداست چکیده ای است از آثار فاخر تولید شده در حیات دو سال اخیر یک جامعه هنری. در این میان همه هنرمندان جامعه واکاوی شده و آثار نواندیشان و برجستگان به نمایش درمی آید.
اگرچه دوسالانه بومی ما از اصل ماجرا بسیار دور افتاده و سال هاست که با همه انتقادات دلسوزانه هنرمندان هیچ تغییری در روند برگزاری آن اتفاق نیفتاده است، اما اگر با همین نحو برگزاری در انتخاب رویکرد و موضوع دقتی فراخور یک مسابقه با کیفیت بشود قابل قدردانی خواهد بود.
