سرگذشت ایوان در معماری ما قصۀ طول و درازی دارد، قصه‌ای که البته میتوان بخشی از فرازهای آن را از زبان ایوان‌های مساجد شنید.
در سیر تحولات ایوانِ سردر و شبستان مساجد، میتوان عناصر مشابهی را مشاهده کرد. عناصری مانند مناره‌ها، مقرنس‌ها، طاق‌نماها، پیچ‌ها، کاربندی‌ها و کتیبه‌ها که معمار آنها را با خلاقیت خود در بدنۀ ایوان به کار برده تا مکانی در شأن ورود به سجده‌گاه انسان خلق کند. چینش این اجزا به گونه‌ای است که با وجود تنوع در ایوان‌ها، اسلوب مشخصی در آنها تکرار شده است.
همنشینی این عناصر در کنار یکدیگر به صورتی است که تأکید بر خطوط عمودی بیشتر از خطوط افقی دیده می‌شود و بنابراین این خطوط به محوری فعال تبدیل می‌شوند. اما این محور بر جهت رو به بالا هم تأکید دارد بطوریکه گویا ایوان از زمین به سوی آسمان قد برافراشته است. مناره‌ها، تیزۀ رأس طاق، طاق نماها و حرکت پیچ به سمت رأس طاق، همه از جمله عواملی است که بر جهت رو به بالا تأکید می‌کند. اما در میان این عناصر برخی از آنها بر جهت پایین نیز تأکید می‌کنند. از جملۀ این عناصر میتوان به آویزهای مقرنس و حرکت دوسویۀ پیچ تزئینی اشاره کرد. اینگونه ترکیب اجزا در ایوان گویا حاکی از این حقیقت است که اینجا محلی‌ست که هم تو را به آسمان فرامی خواند و هم برکات آسمان را برای تو بر زمین فرود می‌آورد.
