در آستانۀ جام‌جهانی فوتبال ۲۰۱۸، خانه طراحان انقلاب اسلامی با راه اندازی کمپین «با هم قهرمانیم» مجموعه پوسترهایی را با همین عنوان و با شعار «یک ملت، یک ضربان» طراحی و اجرا نموده و در سطح شهر به اکران در آورده است. هدف از راه اندازی این کمپین حمایت از تیم ملی فوتبال ایران و تأکید بر وحدت و انسجام ملی به عنوان یک عنصر پیشبرندۀ مهم است، که حاصل آن پیشرفت و پیروزی ایران و ایرانی در تمامی عرصه‌های ورزشی و غیر ورزشی می‌باشد. گفتنی است این روزها تعدادی از این آثار بر فراز بزرگ‌ترین دیوارنگارۀ کشور در میدان حضرت ولی‌عصر(عج) نیز به نمایش درآمده‌اند، تا بیش از پیش حال و هوای فوتبال را با چاشنی وحدت و همدلی همراه سازند.
محمدرضا دوست محمدی، محمد شکیبا، سینا رعیت‌دوست، محمود آراسته‌نسب و محمد تقی‌پور از جمله طراحان و عوامل ساخت پوسترهای «با هم قهرمانیم» می‌باشند.
برای مردمانی که در میانه‌ی کویر زندگی می‌کنند و از منابع غنی طبیعی بهره‌مند نیستند، تامین مواد لازم کشاورزی ضروری است. لزوم تامین منابع آبی برای زمین‌های کشاورزی، غنای خاک، کودهای کشاورزی و... از موارد مهم و ضروری است که باعث بروز راه‌حل‌های خلاقانه وجدید می‌شود. یکی از مهم‌ترین این دستاوردها عنصری است به نام "کبوترخانه" که نه تنها برای مصارف کشاورزی کاربرد داشته بلکه اثرات کثیری بر معادلات اجتماعی و اقتصادی شهرها و محلات داشته است.
تویزه جزیی از استخوان‌بندی سنتی بناهای ماست که اگر بخواهیم جایگزین آن را در روش‌های ساخت معماری امروزمان معرفی کنیم، تیرها جایگزین آن بشمار می‌آیند. در واقع تویزه باریکه‌ای از طاق‌های باربر است که نقش واسطه‌گری در انتقال بار از طاق به ستون را دارد. نمونه‌ای که بسیار دیده شده و به آسانی قابل تصور است، در راستۀ بازارهاست که میان دو ستون در وسط راستۀ بازار قرار گرفته و در حدفاصل میان طاق‌ها تکرار شده است.
تویزه با چیدمان آجرها در کنار یکدیگر ساخته می‌شده و استحکام آن وابسته به هندسۀ نحوۀ چیدمان آجرها و همچنین هندسۀ چفد باربر مبنا برای طاق زنی آن بوده است. شاید باور کردنی نباشد که همین باریکه‌های آجری در ایستادگی بسیاری از بناهای تاریخی عظیم و مرتفع ما تا کنون نقش داشته‌اند. اما شکل تهرنگ بنا و نوع طاق سقف‌ها نیز سبب پدید آمدن انواع شکل‌های کنار هم قرار گرفتن تویزه‌ها در بنا شده است.
بر همین اساس انواع تویزه را بر مبنای انواع آجرچینی و اشکال ترکیب تویزه‌ها نام گذاری می‌کنند. از میان نام گذاری‌های رایج برای تویزه‌ها، اسامی رومی، پر، آمیزه‌ای، دُز و پلکانی بر اساس انواع آجرچینی نام گذاری شده‌اند و اسامی‌ای مانند قطری و درهم بر اساس هندسۀ کنار هم قرار گرفتن تویزه ها مرسوم شده است.
در اوضاع کنونی معماری کشور که به تصدیق اجتماعات آکادمیک و تخصصی، اوضاع به‌سامانی نیست، پشتوانه اصلی بهبود وضعیت و ایجاد روند صحیح در مسیر پیشرفت معماری، ارتقاء سطح مطالبات عموم مردم از معماران است. معماران جامعه‌ی ما در فضای دانشگاه غالبا به انواع ارزش‌های معمارانه مجهز می‌شوند ولی در بازار کار به‌دلیل خواست‌های عمومی مغایر با این ارزش‌ها، گاهی کارهایی از خود ارائه می‌کنند که بعضا خلاف میل باطنی خود و مصالح عمومی معماری کشور است و سطح خواست و طلب نیاز مخاطب را نیز تنزل می‌دهد.
در طول سال‌های گذشته برنامه‌های محتوا محور حامی ایده‌آل‌های معماری، به‌سان تک مضراب‌هایی از سازمان صداوسیما شنیده می‌شدند اما حال چند هفته‌ایست که برنامه‌ای محتوا محور با حمایت جمع صاحب‌نظران تخصصی معماری تلاش دارد سهم خودش را در آشنایی مردم با معماری صحیح ادا کند.
در میان منابع تاریخی و سفرنامه هایی که به توصیف شهرهای ایران پرداخته اند، این روایت رایج بوده که شهرهای ایران را با تعبیر شهرهای خاکی رنگ با گنبدهای فیروزه ای توصیف کرده اند. این توصیف ناشی از این حقیقت است که رنگ بناها در ذهن انسان هویت ساز است و به عنوان مشخصۀ یک بنا در میان یک قوم شناخته می شود. اما امروزه با درنظرنگرفتن چنین نشانه های معنایی ای، برخی معماران بر اساس ایدۀ ذهنی خود به طراحی می پردازند.
در بنای مسجد شهرک غرب، اگرچه توجه به نشانه های معنایی به کلی نادیده گرفته نشده است، اما رنگ بنا کمتر بر الگوهای ذهنی ما از مسجد دلالت می دهد. اگر بخواهم این طور تصور کنیم که معمار این رنگ را با توجه به بافت شهری امروز انتخاب کرده است، تا در این هرج و مرج رنگی خالص و ناب و متمایز را به مسجد اختصاص دهد، این سوال بی پاسخ خواهد ماند که چرا وقتی از بدنۀ بیرونی و صحن مسجد گذر می کنیم و به داخل آن وارد می شویم، باز هم همان الگوی استفاده از رنگ غالب سفید تکرار می شود؟ درصورتیکه بنا می توانست با منفک شدن از اوضاع و احوال بافت بیرون، رنگی دیگر به خود بگیرد تا ذهن مخاطب انس بیشتری با آن داشته باشد. استفاده از رنگ های سنتی مرسوم در کاشیکاری ایرانی می توانست در رسیدن به این هدف به طراحان کمک کند.
از میان خانه‌های اعیان قاجاری خانه‌ی مقدم سرنوشتی متفاوت پیدا کرد. خانه‌ای متعلق به عصر مظفری که نسل به نسل منتقل شد و آخرین میراث‌دارش، این خانه‌ی آجری را متحول کرد. محسن مقدم از نخستین باستان‌شناسان ایرانی و جزو موسسان دانش‌کده‌ی هنرهای زیباست. او از شخصیت‌های مطرح در تاریخ‌شناسی هنر و مجموعه‌داری به شمار می‌رود. آخرین نسل از مقدم‌ها، بعد از بازگشت به ایران و سکونت در خانه‌ی اجدادی‌ش، سعی کرد تمام دیده‌ها و داشته‌های‌ش را در بنای خانه به کار گیرد و آن را به موزه‌ی امروزی بدل کرد.
او قطعات تاریخی و کم‌یاب کاشی و سنگ و همچنین اشیاء تزئینی و کاربردی دیگر را از طرق گوناگون و به سختی جمع کرد و برای حفظ و تماشای همیشه‌گی آن‌ها، جداره‌های خانه را تماما با آن‌ها پوشاند. اما مقدم علاقه‌ی خود به آثار تاریخی را به همین‌جا محدود نکرد. او بنای دو هزار متری خود را با ترکیبی از سبک‌های معماری ساخت. استفاده از سبک‌های باغ‌سازی ایرانی، ژاپنی و اسپانیایی، یا معماری قلعه‌های قرون وسطا و تقلید از چهل‌ستون اصفهان، نمونه‌هایی از ساخت و ساز موزه‌ای اوست که سعی داشت در این فضای کوچک آن‌ها را گرد هم آورد.
معماری اصلی مجموعه اما به همان سبک اندرونی – بیرونی ۱۵۰ سال پیش باقی مانده و با سه حیاط مجزا امکان تنوع سبکی مورد نظر مقدم را فراهم کرده است. مقدم و هم‌سرش با همان دید باستان‌شانی‌ای که داشتند به نمایش آثار تاریخی و نصب آن‌ها در جای جای مجموعه بسنده کردند و شاید تنها تغییر معمارانه‌ی بنا، طراحی دیواره‌ی تجدد توسط هوشنگ سیحون باشد. به طور کلی خانه-موزه‌ی مقدم به دلیل تعدد و تنوع ریزفضاها و جزئیات و تزئینات پرکارش، همچنین فضای سبز متنوع و انبوهی که دارد، محیطی دوست‌داشتنی را در میان منطقه‌ای شلوغ و صنعتی از شهر ایجاد کرده است.
نمایشگاه بین‌المللی میدکس، عرصه‌ایست برای عرضه‌ی محصولات و خدمات مرتبط با معماری و معماری داخلی. این نمایشگاه در ماه گذشته برای هفتمین بار در کشورمان برگزار شد که گردآیه‌ای است از برندهای مختلف که هر یک در تلاش برای عرضه‌ی هرچه بهتر محصولات خود هستند. این شرکت‌ها و برندها در زمینه‌هایی نظیر تولید محصولات پوششی معماری، دکوراسیون داخلی، محصولات چوبی، محصولات سازه‌ای نوین، تکنولوژی خانه‌های هوشمند، مبلمان و دکوراسیون داخلی فعالند.
