در آستانۀ جام‌جهانی فوتبال ۲۰۱۸، خانه طراحان انقلاب اسلامی با راه اندازی کمپین «با هم قهرمانیم» مجموعه پوسترهایی را با همین عنوان و با شعار «یک ملت، یک ضربان» طراحی و اجرا نموده و در سطح شهر به اکران در آورده است. هدف از راه اندازی این کمپین حمایت از تیم ملی فوتبال ایران و تأکید بر وحدت و انسجام ملی به عنوان یک عنصر پیشبرندۀ مهم است، که حاصل آن پیشرفت و پیروزی ایران و ایرانی در تمامی عرصه‌های ورزشی و غیر ورزشی می‌باشد. گفتنی است این روزها تعدادی از این آثار بر فراز بزرگ‌ترین دیوارنگارۀ کشور در میدان حضرت ولی‌عصر(عج) نیز به نمایش درآمده‌اند، تا بیش از پیش حال و هوای فوتبال را با چاشنی وحدت و همدلی همراه سازند.
محمدرضا دوست محمدی، محمد شکیبا، سینا رعیت‌دوست، محمود آراسته‌نسب و محمد تقی‌پور از جمله طراحان و عوامل ساخت پوسترهای «با هم قهرمانیم» می‌باشند.
آرامگاه مکانی‌ست که به زائران اختصاص دارد و باید امکاناتی را برای زیارت آنها فراهم کند و در عین حال به حفظ جایگاه و شأن فرد مدفون نیز توجه کند. به دلیل سابقۀ تاریخی ما در ساخت آرامگاه، عرفی در نظر مردم به وجود آمده که پا گذاشتن عقب‌تر و یا فراتر از این عرف باید با رعایت ملاحظات بسیاری صورت بگیرد. اما در سنت رایج در ساخت آرامگاه‌ها نکته‌ای قابل تأمل است؛ و آن این که، بسیاری از آرامگاه‌های معصومین به دست حاکمان وقت ساخته شده‌اند؛ لذا در الگو گرفتن از سیاق آنها باید دقت کافی را به خرج داد.
ساخت سرپناهی ارزان قیمت در جنگل های کتالم رامسر، با هدف توسعه شهری پر رفت و آمد، دغدغه ای بود که در سال ۱۳۸۸ با پویا خزائلی پارسا، در میان گذاشته شد؛ طراحی خانه با سازه ای از جنس بامبو.
پایین نگه داشتن هزینه ساخت، قابلیت ساخت توسط افراد غیر حرفه ای، بالابودن سرعت ساخت، بازگشت به چرخه طبیعت و سبک بودن، همه و همه عواملی شدند تا این طرح مورد توجه همگان قرار گرفته و شاخص شود.
با افزایش جمعیت، ساخت و ساز در حومه ی شهرها مطرح می شود که اخیراً پدیده ی مسکن مهر، راهکاری شده در راستای سامان بخشی به معضل بی‌خانمانی در شهرها؛ ای کاش به جای انتخاب مکعب های سیمانی یکنواخت، بدون کوچک ترین توجهی به مسئله اقلیم و بستر طراحی، توده هایی شکل می گرفت، هم خوان و هم آهنگ با طبیعت منطقه تا جایی که میان ساخته دست مخلوق و خالق مرزی وجود نداشت و به سختی از هم قابل تمییز بودند. همان طور که گذشتگان ما در این مرز و بوم به خوبی از پس آن بر آمدند و ایضاً طرح پیش رو، که به جرأت می توان گفت می توانست الگویی شود مناسب به عنوان سکونت گاه حومه شهرهای شمالی کشور؛ الگویی که بی هیچ تجمل و تکلفی در خدمت انسان و طبیعت باشد.
در ذهن برخی از ما موزه تداعی‌کنندۀ محیطی خسته کننده با نوری کم و اشیایی‌ست که چندان جذابیتی برایمان ندارد. از این روست که امروزه ایجاد موزه‌هایی که به کارهای مفهومی می‌پردازند و با معماری‌یی خاص به القای هر چه بیشتر مفاهیم کمک می‌کنند؛ رواج گرفته. در باغ موزۀ دفاع مقدس نیز ترکیب دو واژۀ باغ و موزه چنین کیفیتی را ایجاد کرده و بار روانی منفی موزه را در ذهن ما کاهش داده است.
در باغ موزه دفاع مقدس تهران، دو قسمت باغ دره و موزه نقش عمدۀ کاربری‌های را به عهده دارند. در باغ دره، ما با منظری خاص و تماشایی مواجهیم که هم با طبیعت زیبای خود روح انسان را تلطیف می‌کند و هم با تنوع گونه‌های گیاهی، انگیزۀ کنکاش و حرکت را در ما تشدید می‌کند. این‌طور انتظار می‌رود که این جذابیت در خدمت هدف اصلی تشکیل موزه قرار بگیرد؛ بطوریکه برای ترویج فرهنگ مقاومت به خدمت گرفته شود. اما بیشترین نقش در انتقال مفاهیم و اطلاعات به فضای بستۀ داخلی باغ موزه داده شده که اتفاقا جانمایی بد آثار در برخی قسمت‌های آن و توضیحات نابجای راهنمایان در طول مسیر، سبب به وجود آمدن ناهنجاری‌هایی در بازدید از موزه شده است و طولانی شدن این مسیر با وجود بالا بودن تعدد و تنوع در کارها، از خستگی و بی‌میل شدن بازدید کننده‌گان برای ادامه مسیر نمی‌کاهد.
این که بازدیدکنندگان بدون امکان انتخاب، مجبورند برای دیدن کارها تمام مسیر فضای داخلی را طی کنند؛ و در طی این مسیر باغ هیچ حضوری ندارد، از نقش باغ در این معماری می کاهد و جایگاه آن را در کلیت طرح متزلزل می کند. اگرچه برنامه هایی برای اجرا در باغ در نظر گرفته شده، تنها با اجرای نمایش لیزری در داخل دریاچه و یا ایجاد مسیر پیاده روی میان مترو شهید حقانی و شهید همت و اجرای نمایش به طور زنده و ... ناچیز بودن نقش آن را در القای مفاهیم نادیده گرفت.
نبودن پیوند عمیقی میان اتفاقات داخل موزه و باغ دره این گونه به نظر می رساند که باغ دره تنها نقش محوطه سازی‌ای را دارد که به بدنۀ خارجی موزه الصاق شده است. اینکه از فضای سبز باغ دره تنها برای اتفاقاتی خاص و بی‌ارتباط با جریانات داخل موزه استفاده شده؛ اینگونه به نظر می‌رساند که از ابتدا برنامه‌ریزی صحیحی برای اهداف و کاربری‌های موزه وجود نداشته است و یا پس از تصویب طرح معماری موزه اتفاقات داخلی آن و باغ دره به شکل وضعیت فعلی درآمده است.
بازار تبریز که قدمت آن به دوره سلجوقی باز می گردد، یکی از بزرگ ترین و مهم ترین بازارهای سرپوشیده در سطح ایران و قاره آسیاست. از سال ۱۳۷۸ به دنبال توجه ویژه دولت به حفظ و احیای آثار تاریخی کشور، از تخریب گسترده در این بنا جلوگیری شد، و اقدامات لازم برای مرمت آن صورت گرفت.
طرح مرمتی و بازسازی این بازار که با سرپرستی علی اکبر تقی زاده انجام شد، در سال ۲۰۱۳ ، موفق به دریافت جایزه آقاخان، یکی از معتبرترین جوایز معماری جهان، شده است. بنا به گفته مهندس تقی زاده، رئیس سازمان میراث فرهنگی وقت آذربایجان شرقی، این جایزه جهانی تنها به دلیل مرمت این اثر تاریخی نبوده، بلکه بیشتر به دلیل مشارکت جدی و فعال بازاریان در پویایی و مرمت و بازسازی آن بوده است. بازاریان تبریز در طول ۱۰ سال، علاوه بر همکاری کامل با سازمان میراث فرهنگی، ۷۰ درصد هزینه های عملیات بازسازی را خود تأمین کرده و این سازمان، تنها ۳۰ درصد بار مالی مرمت را به دوش کشیده است؛ به نوعی این افتخار را مدیون بازاریان تبریز هستیم. این عامل سبب شد که نوآوری در اداره بازار تبریز، به الگوی بازارهای تاریخی کشور تبدیل شود. این در حالی است که در برخی از شهرهای کشور، دولت حتی حاضر است تمامی هزینه های مرمت بازارهای تاریخی را برعهده بگیرد، اما بازاریان، رغبت چندانی برای این کار از خود نشان نمی دهند.
خانه ای روستایی در گرگان، که طراحان آن تلاش کرده اند اثر خود را بر اساس سادگی طراحی کنند و به نوعی ساده گرایی(مینیمالیسم) ایرانی را به بیننده عرضه کنند. ساخت این خانه به سال ۱۳۸۵ برمی گردد؛ خانه ای که صاحبانش میوه های محصول باغ را به فروش می رسانند. سعی شده ضمن رعایت سادگی در طراحی، تمامی عناصر هویت ساز در بنا، از جمله میوه های باغ زیباتر جلوه کنند. این بی پیرایگی حتی در جزییات اجرایی و نحوه زینت بخشی به جداره ها و سطوح نیز دیده می شود. خط نوشته هایی سیاه رنگ که ضمن ایجاد تضاد رنگی با زمینه، به شیوه ی دستی بر روی دیوار نقش بسته و طراح از این طریق توانسته، از هنری ایرانی در قالب عناصر دکوراتیو استفاده کند.
به علاوه، برای پایدار کردن بنا و حفظ ارزش‌های بستر آن، مصالح محلی و مصالح موجود در بازار گرگان با استفاده از فن آوری و جزییات ساده مورد استفاده قرار گرفتند؛ این امر هزینه‌های ساخت را به میزان زیادی کاهش داد. ساقه های درخت انجیلی در سقف، سنگ های رودخانه زیارت و ماسه های صدفی جزیره‌ی آشوراده در محوطه سازی به کار برده شدند. صندوق و درب های کوچک فضای خصوصی نیز از جعبه ی کندوهای عسل منطقه ساخته شده اند. مجموعه ی این عوامل باعث می شود این نوع طراحی را مبتنی بر بوم بدانیم.
این ساختمان مسکونی ده طبقه، که توسط مهندسان مشاور زندیگان در سال ۱۳۸۵ ساخته شد، در انتهای خیابانی بن بست واقع شده که جبهه شرقی آن رو به بزرگراه صیاد شیرازی است. مسئله محدودیت ساخت در سایت، موضوعی بود که برای شروع طراحی این پروژه، باید مدنظر قرار می گرفت؛ چراکه ساخت و ساز بر اساس ضوابط شهرداری، تنها در سی درصد زمین، امکان پذیر بود. راهکاری که از سوی مهندس نیک بخت و همکاران وی ارائه شد، در نظرگرفتن دو توده حجمی منفصل از هم بود که زمینه را برای طراحی ساختمان در قالب برج-باغ، فراهم می کرد. در این فضای بینابینی، برای ایجاد اتصال میان دو برج، سه مسیر ارتباطی طراحی شد که یکی از این راه های ارتباطی که در بخش مرکزی ساختمان واقع شده، آسانسور مجموعه است که به عنوان دسترسی اصلی برای هدایت جمعیت به طبقات ایفای نقش می کند.
اینکه بگوییم ضوابط و قوانین شهرداری، در فرآیند شکل گیری طرح به عنوان عامل محدودیت زا شناخته می شود، صحیح است اما اینکه چگونه بتوان این محدودیت ها را در حین طراحی به فرصت تبدیل کرد، نکته حائزاهمیتی است که باید به آن توجه کرد.
برای ساخت مسجد حتما نیازی به سرمایه گذاری‌های عظیم و برنامه ریزی‌های دولتی نیست و اتفاقا اقدامات مردمی کارسازتر است. در گذشته مردم بیشتر برای چنین کارهایی همت داشتند و حرکت‌های خودجوشی برای ساخت مساجد انجام می‌دادند. برای مثال در نایین رسمی برای ساخت مسجد در میان مردم رایج بوده تا حضور در نماز جماعت را برای همه آسان و سریع کند. آنها در میان بافت‌های مسکونی برای خود مسجدی کوچک می‌ساختند که شاید بتوان گفت به دلیل محدود بودن فعالیت در آن بیشتر به نمازخانه شباهت دارد و تنها از طریق درب ورودی آن قابل شناسایی است. ساخت این مساجد با همکاری خود مردم و از طریق دانش عمومی آنها از سازه و معماری بوده و مکان مسجد نیز، در زمین‌های وقفی‌ای که بخشی از زمین خانه‌های آنها را شامل می‌شده، قرار می گرفت. مردم با اختصاص دادن بخش کوچکی از خانه های خود، مسجدی با ابعاد کوچک می‌ساختند که تنها فضای آن را همان شبستان شکل می‌داد و تنها فعالیت رایج در آن نیز برقراری نماز جماعت بود. هنوز هم برخی از این مساجد در نایین فعال هستند که البته مورد تعمیر و بازسازی نیز قرار گرفته‌اند.
پژوهشی دربارۀ این مساجد با عنوان «مساجد نمازخانه‌ای» در مجله آبادی شماره ۷۰ به چاپ رسیده که تصاویر ارائه شده حاصل پژوهش خانم‌ها مهسا دلشاد و سیما ابراهیمی در این مقاله است.
